Starend kijk ik in het kopje dat voor me staat.
De klok hoor ik tikken. De tijd gaat door.
Tik,
tak,
tik,
tak.
Wat als ik het wel had gedaan? Had de tijd dan stil gestaan?
De leegte is nog niet gevuld maar misschien……ooit…op een dag.
Ik hoor hoe hij voor me gaat zitten.
“Vanaf nu wordt het beter. Dat beloof ik.”
Meteen kijk ik hem recht aan. Mijn ogen staan moe, moe van het leven.
Toch een klein glimlachje, door zijn hoop.
JE LEEST
Spring
Short StoryWel. Niet. Wel. Niet. Misschien? Ik weet het wel. Ik weet het niet. Ik weet het wel. Ik weet het niet. Ik weet het misschien? Zwart. Wit. Zwart. Wit. Grijs? Boven. Beneden. Boven. Beneden. Ertussen in? Of zijn er geen drie keuzes? Wat als je een ke...
