“Waag het om te springen!”
Paniek, wanhoop, verwarring.
Alles is te zien in zijn ogen en het enige wat ik kan doen is glimlachen.
“Het spijt me.”
De laatste stap zet ik naar achteren.
Mijn hand glijd langs die van hem wanneer hij me vast probeert te pakken en dan voel ik om me heen de lucht die langst me heen raast.
Nog een moment vang ik zijn blik terwijl ik naar beneden val door de lucht heen.
Vanaf hier zijn er twee eindes en hebben de hoofdstukjes dus geen namen meer. Elk einde heeft drie kleine hoofdstukjes. Ik hoop dat jullie beide eindes mooi vinden en dat het niet tegenvalt.
JE LEEST
Spring
Short StoryWel. Niet. Wel. Niet. Misschien? Ik weet het wel. Ik weet het niet. Ik weet het wel. Ik weet het niet. Ik weet het misschien? Zwart. Wit. Zwart. Wit. Grijs? Boven. Beneden. Boven. Beneden. Ertussen in? Of zijn er geen drie keuzes? Wat als je een ke...
