Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-54-]

Εδώ και λίγη ώρα που είμαστε μέσα στο αμάξι συζητάμε βλακείες αλλά εγώ δεν δίνω και τόση σημασία γιατί όσο περνάει η ώρα και φτάνουμε στο σπίτι με πιάνει όλο και περισσότερο άγχος. Κοιτάω για εκατοστή φορά την διπλανή μου με τις άκρες των ματιών μου και την ακούω να αναστενάζει.

«Τι έγινε ρε Jessica και με κοιτάς έτσι;» Με ρωτάει αγανακτισμένη και δαγκώνω το κάτω χείλος μου.

«Τίποτα. Σαν τι να έγινε;» Την ρωτάω δήθεν αδιάφορα και αυτή σταυρώνει τα χέρια της κάτω από το στήθος της.

«Σοβαρά τώρα; Προσπαθείς να κρυφτείς και να παίξεις την αδιάφορη σε εμένα; Και επαναλαμβάνω: Σε εμένα;» Με ρωτάει με την ειρωνεία να κολυμπάει στο στόμα της και εγώ ξεφυσάω.

«Δεν είναι κάτι. Μία βλακώδης σκέψη.» Της απαντάω απλά ενώ σπάω τον λαιμό μου.

«Έχω συνηθίσει μη φοβάσαι. Εκτός κι αν, εμ, δεν νιώθεις ακόμα άνετα να μου τα λες όλα. Τότε εκεί πάω πάσο και καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν θα σε παρεξηγήσω.» Μου λέει ντροπαλά και αμήχανα ενώ κοιτάει έξω από παράθυρο της μεριάς της. Δεν καταλαβαίνει, όμως, ότι εγώ μπορώ να δω το λυπημένο ύφος της από την αντανάκλαση του τζαμιού.

«Προς Θεού Kayce, δεν είναι αυτό! Απλά είναι κάπως αμήχανο να σε ρωτήσω. Έχει περάσει καιρός και είναι και η αδερφή σου εδώ και... ναι αυτό.» Της εξηγώ αμήχανα κάνοντας και τις δύο να με καρφώσουν με τα μάτια τους επίμονα χειροτερεύοντας την κατάσταση. «Ναι, με βοηθάτε απίστευτα έτσι!» Τις ειρωνεύομαι κάνοντας τες να γελάσουν.

«Λοιπόν;» Με παροτρύνει έντονα και καθόλου πιεστικά η παλιά μου κολλητή και εγώ ξεφυσάω για μία ακόμη φορά.

Κάθομαι λίγα λεπτά χωρίς να λέω κάτι στην προσπάθεια μου να θέσω το ερώτημα κομψά και να μην γίνω πάρα πολύ ρεζίλι. Έπειτα από κάποια δευτερόλεπτα που αρχίζω να διακρίνω το σπίτι από μακρυά το μετανιώνω. Γάμα το!

«Δεν πάει στα κομμάτια; Θα σε ρωτήσω ξεκάθαρα και ας φάω ξύλο μετά!» Λέω μόνη μου και οι άλλες κοιτάζονται. «Είσαι ακόμα Μπαισέξουαλ ή κατατάχθηκες τελικά στο σώμα των Λεσβίων;» Την ρωτάω με περιέργεια ενώ χαμογελάω πλατιά. Την ακούω να πνίγεται όσο η άλλη πίσω έχει ξεκινήσει ήδη να γελάει τρανταχτά κάνοντας με να την κοιτάξω ξινά για μια στιγμή μέσα από το καθρεφτάκι. «Παρακαλώ;» Λέω με σηκωμένο το φρύδι.

«Τι παρακαλώ μωρή ηλίθια;! Πως τα πετάς έτσι αυτά;! Αυτό σκεφτόσουν τόση ώρα;!» Με ρωτάει αγανακτισμένη και της χαμογελάω χωρίς να πάρω τα μάτια μου από τον δρόμο. Ένας ήχος κοπανήματος μου αποσπά την προσοχή. Γυρνάω λίγο και την βλέπω να ακουμπάει το μέτωπό της. Α καλά!