Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-70-]

~ Σάββατο, 17:45 το απόγευμα ~

«Είσαι σίγουρη ότι θες να βγεις τέτοια ώρα έξω;» Ακούω την φωνή της αδερφής μου από πίσω και τινάζομαι ελαφρώς αφήνοντας άλυτο το κορδόνι της δεξιάς αρβύλας μου.

Γυρνάω προς το μέρος της κοιτώντας την ενοχλημένη.

«Πας καλά;! Χτύπα και καμία πόρτα! Παραλίγο να μου κόψεις την χολή!» Της λέω αλλά εκείνη μένει κοιτώντας με σοβαρή και αβέβαιη. Ξεφυσάω. «Ναι, Lily. Δεν μπορώ να είμαι καθημερινά κλεισμένη μέσα σαν την Ραπουνζέλ. Δεν είμαι εγώ αυτή, δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι όπως ήμουν τότε. Και για να ξέρεις, φυσικά και φοβάμαι. Με έχει στιγματίσει, αλλά δεν μπορώ να κάθομαι έτσι. Έχω δυο πλεονεκτήματα. Ένα, δεν ξέρει το μέρος όπως εγώ και δυο δεν ξέρει πια εμένα.» Συνεχίζω με ένα απειλητικό τόνο που δεν πήγαινε σε εκείνη.

Με κοιτάει για λίγο ακίνητη αλλά καταφέρνω να διακρίνω ένα μικρό, σχεδόν αόρατο, χαμόγελο να διαγράφεται στα πανέμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου της.

«Εντάξει.» Λεει εν τελει και γυρνάω μπροστά μου σκύβοντας για να συνεχίσω αυτό που έκανα.

«Άλλωστε, το πολύ-πολύ να τον πλακώσω στο ξύλο όπως τότε. Δεν ξέρω αν έχει δυναμώσει, που σίγουρα θα έχει, αλλά ξέρω ότι έχω εγώ!» Της λέω πονηρά μόλις σηκώνομαι από το κρεβάτι και μου ανταποδίδει το βλέμμα.

«Καλό είναι, όμως, να μην φτάσεις ως εκεί. Τέλος πάντων, να πηγαίνεις μέσα από τις σκιές στην βόλτα σου με τον χιονάνθρωπο και να φοράς το σκουφάκι σου για την καλύτερη δυνατή κάλυψη!» Ακούω απροειδοποίητα την σπαστική φωνή του Daniel και στριφογυρνάω τα μάτια μου στα λόγια του.

Αγνόησε εντελώς τον δυνατό μονόλογο μου! Αμάν αυτό το παιδί, αμάν! Τον κοιτάω ξενερωμένη καθώς κατευθύνομαι προς τον καθρέφτη ώστε να σιγουρευτώ ότι η μαύρη κολλητή μπλούζα και το φαρδύ τζιν με τα σχισίματα μου άρεσε σαν τελικό αποτέλεσμα. Συγχαίρω τον εαυτό μου που θυμήθηκα να βάλω και καλσόν από μέσα προκειμένου να μην ξεπαγιάσω.

«Ναι ότι πεις!» Τον ειρωνεύομαι και πλησιάζω τον καλόγερο του δωματίου μου ώστε να πάρω το μπουφάν μου. «Λοιπόν, μικρά, εγώ την κάνω. Τα λέμε μετά.» Συνεχίζω και στρέφομαι προς αυτούς με ένα μικρό χαμόγελο.

«Τα λέμε!» Λένε με μία φωνή καταλήγοντας στο να κοιταχτούν αηδιασμένοι. «Μη λες ότι λέω!» Παραπονιούνται ταυτόχρονα και τώρα τους κοιτάω εγώ με το ίδιο βλέμμα όπως πριν.