Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-72-]

~ Δευτέρα, 12:00 π.μ. ~

«Προσπάθησε περισσότερο τότε, Daniel! Πρέπει να μάθουμε τι κάνει! Δεν μπορούμε να τον αφήσουμε μόνο του!» Τον πιέζω ενώ πηγαινοέρχομαι πάνω κάτω στο πίσω μέρος του κτηρίου του πανεπιστημίου.

Ακούω την αγανακτισμένη και κουρασμένη φωνή του αδερφού μου από την άλλη γραμμή.

«Προσπαθώ ρε Jess αλλά τον ξέρεις τώρα τον μπαμπά! Δεν είναι εύκολο να του πάρεις μιλιά όταν δεν θέλει! Ούτε καν η Lily με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο δεν τον κατάφερε και θα το πετύχω εγώ που με ξεφορτώνεται από το πρώτο λεπτό;» Ξεσπάει σε έναν τεράστιο μονόλογο παραπόνου και εγώ στριφογυρνάω τα μάτια μου.

«Ναι καταλαβαίνω αλλά μπορεί να αντιδράσει εντελώς απρόσεκτα, ανεξαιρέτως το τι κάνει στην δουλειά του. Το θέμα είναι προσωπικό.» Του εξηγώ για χιλιοστή φορά και τον ακούω να ξεφυσάει.

«Διάολε.» Μουρμουρίζει στον εαυτό του. «Καλά, θα ξανά προσπαθήσω αλλά μην περιμένεις αποτελέσματα.» Συνεχίζει και εγώ συμφωνώ μαζί του πριν τον χαιρετήσω κλείνοντας το.

Βάζω το κινητό στην μπροστινή τσέπη της μαύρης μου αθλητικής ADIDAS φόρμας και στερεώνω καλύτερα την τσάντα στην πλάτη μου. Μένω για λίγο έτσι, κοιτώντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται στην αυλή του πανεπιστημίου ανενόχλητο, πριν γυρίσω από την άλλη ώστε να κατευθυνθώ προς την κεντρική είσοδο που με περίμεναν τα κορίτσια. Τις είχα αφήσει με την προϋπόθεση να κάνω ένα τηλεφώνημα προτού πάμε σε μία καφετέρια εκεί κοντά. Μόλις γυρνάω, νιώθω την ανάσα μου να κόβεται και κάνω μερικά βήματα πίσω από την τρομάρα μου.

«Yoongi, πας καλά;! Με κοψοχόλιασες!» Του λέω έντονα αλλά εκείνος παραμενει σοβαρός και με κοιτάει με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του. Ωχ. «Πόση ώρα είσαι εκεί;» Τον ρωτάω ενοχλημένη και εκείνος ρίχνει το βλέμμα του αλλού για μια στιγμή πριν με ξανά κοιτάξει.

«Αρκετή.» Απαντάει καθόλου πειστικά και τον κοιτάω ανέκφραστη. «Τι συμβαίνει; Αφορά τον λόγο που ήθελες να πάμε αμέσως σπίτι σου;» Με ξανά ρωτάει και αυτή την φορά κάνει βήματα προς το μέρος μου.

«Δεν σε αφορά.» Γρυλίζω σχεδόν μέσα από τα δόντια μου και ρίχνω το βλέμμα μου κάτω στο βρώμικο έδαφος.

«Ναι. Δεν με αφορά!» Συμφωνεί θυμωμένος και ξεκινάει να απομακρύνεται αλλά εγώ δεν κάνω κάποια κίνηση για να τον φτάσω.