Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-78-]

~ Σάββατο, 09:25 π.μ. ~

«Δεν το πιστεύω ότι έπρεπε να ξυπνήσω ξημερώματα ώστε να μου δώσουν το ηλίθιο εξιτήριο. Δεν μπορούσαν έστω να περιμένουν να ξυπνήσω πρώτα;» Γκρινιάζω για χιλιοστή φορά σήμερα καθώς με κρατάει ο μπαμπάς από την μέση μέχρι να φτάσουμε το αυτοκίνητο. «Ούτε καν σε καροτσάκι δεν με έβαλαν ώστε να πάμε μέχρι το αυτοκίνητό μας!» Συνεχίζω ακάθεκτη τα παράπονα κάνοντας τον μπαμπά να βγάλει έναν αγανακτισμένο ήχο.

«Προς Θεού πια! Τι το θες εσύ το καροτσάκι; Από την μέση και πάνω είσαι πιο βαριά τραυματισμένη, όχι στα πόδια!» Μου λέει και γυρνάω να τον κοιτάξω ενοχλημένη από την ερώτησή του.

«Συγγνώμη; Και; Πρέπει να ξεκουράζομαι είπαν. Το περπάτημα αυτό ήταν αβάσταχτο! Τόσες σκάλες κατέβηκα!» Συνεχίζω το ίδιο τροπάριο και τον βλέπω να στριφογυρνάει τα μάτια του.

«Ποιες σκάλες μωρέ; Με το ασανσέρ κατέβηκες. Εκτός κι αν εννοείς εκείνες τις δυο τρεις εδώ έξω.» Μου λέει ξεφυσώντας και τον κεραυνοβολώ με το βλέμμα μου.

«Ε όχι και δυο τρεις! Πέντε ήταν! Το καταλαβαίνεις αυτό; Πέντε!» Γκαρίζω μέσα στο αυτί του σχεδόν και ξεκινάει να περπατάει πιο γρήγορα για το αυτοκίνητο. Βγάζει τα κλειδιά και δίχως να μου μιλήσει άλλο, ανοίγει την πίσω πόρτα και με βάζει μέσα. Αυτός πάει μπροστά και κάθεται στην θέση του οδηγού βάζοντας βιαστικά μπρος.

«Πρώτη φορά ανυπομονώ να πάω στην δουλειά τόσο πολύ!» Λέει κουνώντας απαλά το κεφάλι του κι εγώ του χαρίζω ένα ξινισμένο ύφος πριν γυρίσω να κοιτάω έξω από το παράθυρο. «Όταν φτάσεις σπίτι, βγάλε αυτό το ύφος γιατί σε περιμένουν επισκέψεις. Πολλές επισκέψεις και δεν το περίμενα καν ότι ήσουν τόσο κοινωνικό άτομο. Πώς σε αντέχουν;» Με ρωτάει γελώντας δυνατά μόνος του αλλά εγώ τον αγνοώ και σκύβω μπροστά με μάτια διάπλατα.

«Επισκέψεις; Τι επισκέψεις;» Τον ρωτάω αμέσως και εκείνος ανασηκώνει τους ώμους του.

«Το ίδιο ρώτησα την μάνα σου και μου είπε ότι είναι κάτι κορίτσια και αγόρια στο σαλόνι και σε περιμένουν.» Μου απαντάει και ήδη μπορώ να μαντέψω ποιοι είναι.

Ξεροκαταπίνω. Την κάτσαμε την βάρκα. Γαμώτο, τι θα τους πω τώρα σε αυτούς; Ούτε τα πάντα μπορώ να πω ούτε και ψέματα όμως. Με τους άλλους να ξέρουν θα είναι πολύ ριψοκίνδυνο να ξεφουρνίσω κάποιο ψέμα!
Διάολε...

Με τις σκέψεις να έχουν περικυκλώσει το μυαλό μου δεν καταλαβαίνω το πότε περνάει η ώρα και νιώθω το αυτοκίνητο να σταματάει να κινείται. Ξυπνάω αμέσως και πετάγομαι από το κάθισμα στο ποιο είχα βουλιάξει και κοιτάω από το παράθυρο. Τίποτα για την ώρα, καμία κίνηση και στα παράθυρα. Λες να μου είπαν ψέματα για να το σκάσω; Βλέπω τον μπαμπά να βγαίνει και να μου ανοίγει την πόρτα πριν πάει στο πορτμπαγκάζ να πάρει κάτι πράγματα. Εγώ διστακτικά βγάζω έξω το ένα πόδι και έπειτα το άλλο. Σκύβω ελαφρώς μπροστά πριν το μετανιώσω και κάνω μία γκριμάτσα γκρίνιας.