Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-35-]

Έχω στερεώσει τα χέρια μου πάνω στο παράθυρο και τον κοιτάω εκνευρισμένη. Αυτός έχει τα χέρια του μέσα στις τσέπες και περιμένει με ένα ειρωνικό υφάκι κολλημένο στο πρόσωπο του.
Παίρνω μία ανάσα καθώς έχω κλειστά τα μάτια μου. Μόλις τα ανοίγω, τον κοιτάω με ένα ψεύτικο χαμόγελο που σιγά σιγά ξινίζει.

«Yoongi γλυκέ μου, πες μου έναν καλό λόγο που είσαι εδώ γιατί πίστεψε με, δεν πιστεύω ούτε στο ελάχιστο ότι ήρθες εδώ για να πεις απλά συγνώμη! Και επίσης πως στο καλό μπήκες μέσα στην αυλή μου;!» Τον ρωτάω κοιτώντας τον έντονα και εκείνος κοιτάει αλλού.

«Πρώτον, δεν είναι δύσκολο να ανέβω κάποια κάγκελα. Δεύτερον, δεν μπορούμε να συζητήσουμε κάτι τέτοιο με τόση απόσταση!» Μου απαντάει και τον κοιτάω με το ένα φρύδι σηκωμένο.

Μου κάνει πλάκα τώρα έτσι;

«Γιατί; Ωραία δεν είναι; Σαν τον Ρωμαίο με την Ιουλιέτα νιώθω! Βέβαια ο Ρωμαίος δεν ήταν τόσο μαλάκας όσο εσύ και σε τόσο προχωρημένο επίπεδο βλακειας αλλά τέλος πάντων!» Τον ειρωνεύομαι και με αγριοκοιτάζει.

«Ναι γιατί εσύ είσαι σωστή Ιουλιέτα! Όλο μέλι στάζεις! Ώρες ώρες νιώθω ότι θα πάθω καρδιακό από τα γλυκόλογα σου!» Με ειρωνεύεται και χαμογελάω πλάγια.

«Ε τότε να συνεχίσω μπας και πάθεις και ηρεμήσω παλιό εκνευριστικό παράσιτο!» Του πετάω την κακία μου και πάω να κλείσω το παράθυρο αλλά με σταματάει φωναζοντας.

«Περίμενε! Jessica άνοιξε μου να μπω σε παρακαλώ!» Με παρακαλάει και τον κοιτάω με τα φρύδια σηκωμένα.

Με παρακαλάει κιόλας το χαμένο κορμί! Σιγά μην βάλω τον ανώμαλο που φιλάει ότι βρει μπροστά του και πετάει πέτρες μέσα στο σπίτι μου! Όχι τίποτα άλλο αλλά θα μου το μολύνει και εγώ βαριέμαι να κάνω γενική!

«Άσε μας ρε ανώμαλε που θα σε βάλω και μέσα στο σπίτι μου!» Του λέω και πάω να κλείσω τα παράθυρα αλλά μου ξανά φωνάζει.

Αρχίζω να κουράζομαι!

«Εγώ σε έβαλα!» Μου απαντάει θυμωμένος και εγώ ανασηκώνω τους ώμους μου αδιάφορα.

«Πρόβλημα σου, δεν στο ζήτησα... επίσης εγώ δεν είμαι τα ίδια σκατά με εσένα!» Του λέω ειρωνικά και με κοιτάει θυμωμένος, πριν εμφανιστεί ένα πονηρό χαμόγελο στο άσχημο πρόσωπο του.

«Μήπως φοβάσαι;» Ρωτάει πονηρά και τον κοιτάω με ένα αηδιασμένο ύφος.

«Τι να φοβάμαι; Μήπως με αποπλανήσεις; Δεν είσαι ο τύπος μου!» Του απαντάω ειρωνικά και πάω να κλείσω το παράθυρο γιατί έχει αρχίσει να με κόβει το κρύο.