Merhaba.
Oy ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.
İyi okumalar...
Medya: Araf.
.
.
.
Kafamı Emre'nin koluna yaslamış, günün bitmesini bekliyordum.
Parktan sonra Gediz abiyi kaydetmiş ve bizimkilerde buluşmuştum.
Ağzıma sıçtılar arkadaşlar.
Neymiş, nasıl onlara haber vermezmişim, neden köpeğe hemen simidi atmamışım, niye tanımadığım insanla konuşmuşum.
Ulan konuşmadan nasıl tanıyabilirdim?
Ayrıca ben hislerime güvenirdim. Kanım ısınmıştı Gediz abiye. Ama o benle iletişime geçmeden ben onla asla geçemezdim.
Esneyip kendinden geçmişçesine ders anlatan coğrafya hocasına baktım. Adam işini öyle bir aşkla yapıyordu ki imrenmeden edemedim. "ulan adam yorulmuyor. Şaka gibi"
Mırıldanmamı duyan Emre gülüp kafasıyla kafama vurdu hafifçe. Tam cevap verecekken çalan zil ile birlikte hızla kalktım. "Sonunda!"
Sesimi duyan hoca bana tip tip bakınca ona şirin bir gülümseme atıp Emre'yi kaldırdım. "Ne olur eve gidip uyuyalım artık. Dün gece hiç uyumadım."
"İyi bok yedin kanka" bana dik dik bakan canım arkadaşıma gülümseyip hareket çektim.
Sıçtım arkadaşlar.
Birbirimizi kovalamaya başladığımızda, nihayet sağ salim bir şekilde okuldan çıkabilmiştik. "Sera iyi oldu mu acaba?" diye sordum. Gece üşüttüğü için okula gelmemişti. "yarın sabah erkenden bir uğrayım. Bir şeye ihtiyacı varsa hallederiz" Emre bunu dedikten sonra yol ayrımına kadar sessiz geçti.
Emre'nin babası Haluk bey amca çok tatlı, anlayışlı bir adamdı. Bizi ayırmamak için Emre'ye daha iyi bir okul teklifinde bile bulunmamıştı. Zenginlerdi, ama babam olacak o adam bana bu tür maddi bir destek yapmayacağı için benimle birlikte bu okula gelmişti.
Emre, benim için her şeyden ötesi, abi, baba, kardeşti.
Onu hiçbir şeye değişmezdim.
Sonunda yol ayrımına geldiğimizde dönüp ona sarıldım. "Yarın görüşürüz" saçlarımı öptü. "Kendine çok dikkat et, olur mu güzelim" dedi şefkatle.
Burukça gülümsedim. İşte, benim gülümseyen halimde buraya kadardı. Bu yol ayrımına kadar.
Ondan ayrılıp evimin bulunduğu sokağa yürümeye başladım. Emre 'de kendi evinin bulunduğu sokağa doğru gitmişti çoktan.
Kapının önüne geldiğimde, cebimdeki telefon titremeye başladı. Esneye esneye telefonu çıkarıp arayana baktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gerçek Aile| Tamamlandı
Teen FictionAden Mila. Deli dolu, hayatı yaşamayı seven on altı yaşında bir genç kız. Yıllar önce bir intikamın kurbanı olduğunu öğrendiğinde, gerçek ailesine alışabilecek mi? . . . "Her yenilgi bir başlangıç mıdır aslında? Her parçalanma , bir bütüne mi gider...
