Hikayemize devam etmeden önce yıldızları yakmayı unutmayalım 🌟
Oy ve yorumlarınızın, özellikle paragraf yorumlarının ne kadar motive ettiğini söylemek ve onları bol bol görmek isterim 😌
Keyifli okumalar!
*
Harita
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her şeyin ilki unutulmaz derler. Hissedilen ilk aşk, işlenen ilk suç, girilen ilk günah...
Bugün ilk suçumu ve en büyük günahımı Saruhan'la birlikte işlemiştim. Nasıl ki bir katilin yalnızca ilk kurbanında elleri titrerse, ilk günahın da ağırlığı en büyük olanıdır.
Tüm bunların aksine keyfimin yerinde olması ve hiçbir ağırlık hissetmemem çok garipti. Böyle bir insan olmadığımı biliyordum. Hiçbir şey hissetmiyor olma sebebim muhtemelen kaybettiklerimin ardından her şeyi salmış olmamdan geliyordu. Yaptığım eylemler, söylediğim sözler ve işlediğim günahlar... Hiçbiri umurumda değildi artık. Saruhan'ın da tam olarak böyle bir insanla çalışmak isteyeceğine yüzde yüz emindim.
Sessizliğin esiri olarak geçirdiğimiz dakikaların ardından başımı yasladığım koltuktan kaldırıp Saruhan'a baktım. Kaç saat geçmişti bilmiyorum fakat uyku bedenimde ağırlık yapmaya başlamıştı. Benim aksime Saruhan gözünü bile kırpmadan yola bakıyor ve hiçbir şekilde yorgun görünmüyordu. Yorgunsa bile bunu belli etmiyordu asla.
Kendisine baktığımı fark etmemiş olmalıydı. Herhangi bir tepki vermediği için başımı koltuğun diğer tarafına yasladım ve yüzünün yandan profilini incelemeye devam ettim. Neden araba kullanırken bile dişlerini sıkıyordu ki?
Kaşları her zamanki gibi çatıktı. Karşısında kimse olmamasına rağmen...
Böyle bir adam, hayatta güvenmem gereken en son kişi bile olamayacakken hangi cesaretle kendimi zorla onun hayatına dahil etmiştim emin değildim. Tüm bu şüpheli soruların cevabı fazla gecikmeden zihnimin tenhalarından çıkageldi.
Cevap basitti.
İkimizin de elinden çalınmış çocukluğu, toprağa gömdüğümüz geçmişi ve acıları vardı. İşte bizi buluşturan ortak noktamız buydu. Geçmişimiz... Canımızı fazlasıyla yakıyordu. Kurtulmak istiyorduk, kurtulamıyorduk. Çünkü Saruhan'ın dediği gibi şimdi olduğumuz kişiye dönüşmek için hayata ödediğimiz bedel çocukluğumuzdu. Hayatta kalabilmemiz karşılığında çocukluğumuzdan vazgeçmemiş gerekmişti ve biz en ağır şekilde bu bedeli ödemiştik.
Tüm bunların ardından kendi yaşadıklarım gözümün önünde canlanırken; zihnim, Saruhan'ın yaşadığı çocukluğu hayal etmeye çalıştı. Benim, kötüde olsa bir babam vardı. Saruhan ise kimsesiz bir çocukluk geçirdiğini söylemişti. Kim bilir onun canı nasıl acıyordu?
