Hikayemize devam etmeden önce yıldızları yakmayı unutmayalım 🌟
Oy ve yorumlarınızın, özellikle paragraf yorumlarınızı çok seviyor ve fazlasıyla motive oluyorum. Bu nedenle oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim :')
Keyifli okumalar!
*
VEDA
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ölüm, uzansam dokunabileceğim kadar yakın ve gerçekti.
Her insan gibi zaman zaman kendimle baş başa kaldığımda aklıma ölüm gelirdi ve kendi ölümümü düşünüp dururdum. Her seferinde farklı bir şekilde sonlanırdı hayatım. Kafamın içinde kendim için yazdığım yüzlerce son vardı.
Bazılarında sevdiğim insanların arasında son bulurdu hayatım. Bazılarında ise yalnızlık içinde... Kimisi acılı bir son olurdu; kimisi huzurlu bir ölüm... Her biri ayrı ve kalıcı sonlardı zihnimde.
Şimdi sahiden sona gelmiş ve ölümün pençesine düşmüştüm. Kurduğum hiçbir son, gerçek sonumun yakınından bile geçmiyordu. Defalarca kez aynanın karşısına geçip yansımamdan gözlerimin içine bakarak kendi cenazemi kaldırırdım gözlerimden. Her seferinde kalbimin üzerinde bir sızı hissederdim ve günlerce canım yanardı. Hiçbiri şimdiki kadar acı vermiyormuş meğer.
Çünkü kurguladığım sonlarda ruhum ölüyorken, şimdi ise gerçekten ölüyordum.
Yaşadığım hayata yakışan bir sondu aslında bu. Doğduğu gün annesini kaybeden, ileriki yaşlarında babası tarafından terk edilen ve hayatı boyunca hiçbir insan tarafından değer görmeyip yok sayılan, yalnız büyüyen bir kız olarak yaşayıp gitmiştim.
En son bir grup hırsıza denk geldiğimde ilk kez kendimi bir yere ait hissetmiştim. Saruhan'ın duvarlarına rağmen yine de kısa sürede kendimi onlardan biri gibi hissetmiş; onlar tarafından değer görüp sevildiğimi hissedebilmiştim. Sonra canımı yaktıklarında onlara verdiğim karşılık yüzünden kötü olan kişi yine ben olmuş ve yeniden yalnızlığa dönmek zorunda kalmıştım. Saruhan, Eymen, İpek... Hiçbirine zarar vermek istememiştim en başından beri. En sinirli olduğum Saruhan'a bile ihanet ediyormuş gibi görünürken hayatını kurtarmıştım ama bunların hiçbirinden haberleri yoktu, olmayacaktı.
Çünkü ben ölüyordum.
Sırtımı duvara yaslayarak bedenimi doğrultmaya çalışırken bedenime saplı olan bıçağın vücudumun içinde kıpırdadığını hissederek acı bir çığlık attım. Elimi bastırmak, acılarımı biraz da olsa dindirmek istiyorken tenimi yakıp kavuran bıçağın soğukluğu buna izin vermiyordu.
