Zaklęta Róża (I Tom)

🌹 14 🌹

[ Niespodzianka! Nie spodziewaliście się rozdziału dzisiaj, prawda? ]

***

Jadwiga chodziła nerwowo po komnacie. Dwórki przyglądały się jej od dłuższej chwili, próbując jakikolwiek wesprzeć królową.

- A jeśli powiem coś źle? Albo zrobię coś nie tak? - stanęła przy oknie i odwróciła się plecami do towarzyszek.

- Pani, wszystko będzie dobrze - Śmichna próbowała ją pocieszyć.

- A jeśli nie? Jeśli go czymś urażę? - zapytała płaczliwie.

Margit podeszła powoli do królowej i położyła jej dłonie na ramionach.

- Ty zawsze wiesz, co uczynić - pocieszyła ją.

Jadwiga powoli odwróciła się do dwórki. Spojrzała jej w oczy, bliska łez.

- Rzecz w tym, że teraz nie wiem - pokiwała powoli głową.

Margit zerknęła zmartwiona na pozostałe dwórki. Erzebeth podeszła do Andegawenki.

- Czym kierowałaś się dotychczas, pani? - spytała młodsza Lackfi.

- Nie wiem... Robiłam to, co mi mówiło serce...

- Więc i teraz się nim kieruj - pogłaskała ją pocieszająco po ramieniu.

Jadwiga uśmiechnęła się do niej. Złapała ją za dłonie i ścisnęła.

- Erzebeth, chciałabym prosić cię o wybaczenie. Słowa, które wtedy padły z moich ust, nie powinny w ogóle zaistnieć w mojej głowie, a co dopiero zostać wypowiedziane. Ja wcale nie myślałam tak o tobie i Jogaile... - nabrała głęboko powietrza - Naprawdę nie chciałam. Wiem, że cię zraniłam i strasznie mi z tym głupio. Co mogę zrobić, abyś mi wybaczyła?

Erzebeth przez chwilę nic nie mówiła. Nie spodziewała się takich słów z ust władczyni. Już dawno nie zwracała się do nikogo w ten sposób. Uśmiechnęła się ciepło i spojrzała z troską na Jadwigę.

- Wystarczy, że będziesz się jutro dobrze bawić.

- Oh, dziękuję, Erzebeth. Wszystkim wam dziękuję - spojrzała na towarzyszki i rozłożyła ręce, by mogły się uściskać.

I tak też zrobiły. Po chwili wszystkie były zamknięte w mocnym uścisku królowej. Już zapomniały, że Jadwiga, to dobra przyjaciółka. Cieszyły się jej szczęściem i chciały ją w nim wspierać. A już szczególnie w szczęśliwej miłości.

***

Następnego dnia

Jadwiga już od rana rzuciła się w wir przygotowań. Poranna kąpiel w pachnących olejkach, wybór odpowiedniej sukni, uczesania. Siedziała teraz przy stole, podczas gdy Margit czesała jej włosy, a pozostałe dwórki przebierały we wszystkich sukniach, aby znaleźć tę idealną na dzisiejszą okazję.

- Musi być odpowiednia do jazdy wierzchem - podpowiedziała przyjaciółkom.

Mścichna znalazła szmaragdową suknię, która jako jedyna nadawała się do jazdy konnej, gdyż była specjalnie poszerzana po bokach. Nie była zbyt strojna, ale nie miały innego wyboru.