ÖLÜM MELEĞİ

~B1~

Arkadaşlar merhabalar bu benim ilk kitabım. Yanlışlarım olabilir şimdiden kusura bakmayın. Hepinizi teker teker öpüyorum.

İyi okumalar...

Gözüme vuran ışıkla ne kadar çok uyanmayı istesemde olmadı. Başıma giren ağrıyla gözlerimi araladım. Etrafıma baktığım da yine aynı oda da olduğumu gördüm. Şu lanet olası yerden bir türlü çıkamamıştım. Sırtımı yatakta dikleştirip ayağa kalktım. Birden gözlerimin kararmasıyla tutunacak bir yer aradım ama bulamadığım için yere düştüm.

Yanıma gelen ayak sesleriyle kendime gelirken birisi beni sarsmaya çalıştı. Gözlerimi aralayıp kim olduğuna baktım. 8 ya da 9 yaşında gibi görünen elbisesinin askısının teki düşmüş siyah saçları dağılmış gözleri korku dolu bir şekilde bana bakan küçük bir çocuktu. Yatar pozisyondan oturur pozisyona geçip bende aynı korkmuş bir şekilde ona bakmaya başladım.

Bir süre birbirimize baktık. Burda ilk defa çocuk gördüğüm için şaşırmıştım. Kızı korkutmayarak tek elimi kaldırıp saçının kulağının arkasına atmaya çalıştım ama o korkup bir kaç adım geriye gitti. Bana hala korkarak bakıyordu. Biliyorum korkmuştu. Çünkü şuan kötü görünüyordum.

Hafif gülümsemeye çalışıp sesimi temizledim ve konuştum.

"Merhaba! Ben Alisa senin adın ne?" Dedim hala gülerken. O hala bana korkarak bakarken cevap vermedi tepkisiz kaldı. Kim bilir ona ne yapmışlardı? Dövdüler mi? Sert mi davrandılar. Yoksa... Hayır hayır o olmamıştır dime. Düşüncelirmden sıyrılıp ayağa kalktım yavaş bir şekilde.

Kaç saattir yemek yemiyordum. Burası öyle bir yerdi ki. Yaşadıklarımı bir ben bir de Allah bilir. Tam tamına 2 aydır burdaydım ama hiç bir çıkış yolu bulamadım. Kaçmaya çalıştım ama olmadı yapamadım. Her seferin de yakalanıp bilmem kaç kere beni öldüresiye dövdüler her kaçışımda her yanlışım da.

Ben Alisa 2 aydır burda esir bir şekilde tutuluyorum. Kim kaçırdı neden yaptı bilmiyorum ama burdayım. Annem yok. Babam annem ölünce bana bakamayacağını düşünüp yetimhaneye bırakmış. 19 yaşındayım. Geçen sene yetimhaneden çıkıp kendime mutlu olduğum güzel ve minik bir ev tutmuştum.

Kimseye zararım yoktu. Kim beni niye ne yapsın ki? Ama işte burdayım. Keşke bir annem olsaydı beni burdan kurtarmak için her şeyi yapsaydı ama o yoktu. Kim bilir bu kıza ne yapmışlardı. Düşüncelerimden sıyrılıp kızın yanına korkutmadan yaklaşıp önünde eğildim ve gülümseyip ellerini tuttum. Buz gibi olmuştu aynı kalbim gibi.

"Korkma sana asla zarar  vermem. Her ne yaşadıysan ben yanındayım korkma! " Dedim. Gözlerim içine o kadar masum bakıyordu ki bir anda kendi küçüklüğümü gördüm. Kendi çaresizliğimi. Konuşması biraz zor olucak gibiydi. Biraz açılması için ben konuşmaya devam ettim.

"Bak bana ne oldu anlat. Belki sana yardım edebilirim. Korkma sana kötü bir şey yapmıycam hadi bana anlat ne oldu?" Dedim. Hala donmuş şekilde bana bakıyordu. Ayağa kalkıp masanın oraya gittim. Bir bardak su doldurup yanına gidip ona içirmeye çalıştım. Hiç itiraz etmeden içmeye başlsdı. Hafifçe gülümsedim. O da suyu içip bırakınca bana gülümsedi.

O gülümseme... Gerçekten dünyalara bedeldi. Bu ufacıcık çocuğun burda be işi vardı Allah aşkına. Son zamanlarda dışarıda ki adamlar dışında başka suret görmemiştim. Bu kızı görmek o kadar iyi gelmişti ki. Ama küçüçük bir çocuğun ben bile kaldıramıyorken buraya getirilmesi hiç adil değildi.

Tekrar konuşmak için hazırlanırken o incecik ses kulaklarıma doldu. "Abla burası neresi? Ben niye burdayım? " Diye sordu. O kadar çok korkmuş ki sesinden bile anlaşılıyordu. Ellerini tutup kendi ellerimin içinde ısıtmaya çalıştım. Tekrar gözlerine bakıp konuşmaya başladım.