the battle of the wagons

《15》Kevin

★p.o.v.★ Kevin

Er kwamen mensen binnen, veel mensen. waarom? Mijn ouders kwamen boven."Kevin rennen, rennen nu dat nog kan. Ga naar de koning en geef hem dit."Mijn moeder stak me een brief toe. "komop jongen, rennen." Zei mijn vader. en rennen deed ik.ik rende door de straat. En keek nog een keer achterom. Ik zag veel mannen met zwaarden en andere wapens. Er stonden ook veel zwarte paarden op ons erf. Ik ren langs de andere huisen maar niemand keurt me een blik waardig.

Nadat ik een tijd heb gerend voel ik echt duidelijk steek. Maar ik denk er niet aan om te stoppen. Ineens ren ik tegen iemand aan. Die persoon grijpt me vast. Ik probeer me los te rukken maar dat gaat niet. Het is vast een van de mannen die me is achternagekomen. Ik kijk met bange voorgevoelens omhoog. Maar ik zie geen man in het zwart maar een man met als kleding: een zwarte broek, een groen T-shirt met wazige lichtgroene vlekken, hij heeft rare schoenen. Het lijken wel laarsjes van heel zacht leer, bijna stof. En hij heeft een wapenriem over zijn schouder hangen, samen met een boog. Hij heeft wel een zwart paard. Dat is raar voor een Elf.

"Wat moet je van me." Snauw ik terwijl ik me nogsteeds probeer los te rukken. "Zeg jij loopt tegen mij aan hoor!" Zegt de Elf met een kleine glimlach rond zijn lippen. Ik voel dat ik rood word. "Dat kan wel zijn, maar jij houd mij vast, ik jou niet." Snauw ik terug. "Waarom heb je zo'n haast?" Vraagt de Elf rustig. "Omdat ik naar de koning moet. Mijn ouders zijn ontvoerd." De Elf kijkt even verbaast, maar hij herpakt zich snel. "Zullen we dan op mijn paard naar de koning gaan dat gaat namelijk een stuk sneller als rennend." Dat moet ik hem gelijk in geven en dus helpt hij hij me op het grote paard. Dat paard kijkt nogal verwijtend naar de Elf. "Rustig Sunfire, ik loop wel hoor. Zo zwaar is hij ook niet." Oké dus hij praat tegen zijn paard. Dat is gewoon raar. "Sorry, meneer maar praat u nou tegen uw paard?" Vraag ik lichtelijk spottend. "Ja, ja dat klopt." zegt hij met pretlichtjes in zijn ogen, waarbij hij me uitdagend aankijkt. Zo van e nwat dat nog? "Oké, dat is best raar. Bij ons thuis deed niemand dat." Is mijn antwoord. De Elf kijkt gespeeld verbaast op van wat hij aan het doen was, in zijn tas aan het zoeken. En hij antwoord:"bij ons thuis doet iedereen het." Terwijl hij dat zegt pakt hij een touw uit zijn tas en maakt daar binnen tien seconden en soort halster van die zijn paard, Sunfire omdoet. Het andere eind bind hij om zijn pols. "Zo nu kunnen we gaan.

Hij mompelt wat tegen zijn paard en die begint te stappen. Na een paar meter word dat draven en daarna galoperen. Ik doe wat ik kmoest doen. Zitten, vasthouden en kijken of het halster niet breekt. Het touw staat nieteens strakgespannen. Dat betekent dat die Elf wel heel hard moet kunnen rennen. Ik kijk opzij en zie hem inderdaad heel hard rennen en ondertussen wat mompelen. Dan stopt Sunfire ineens en zie ik dat ik al voor het paleis sta. De Elf neemt het halster af en maakt het los. Ook haalt hij hem van zijn pols af. Vervolgens helpt hij mij van het paard af. "Zo we zijn er." Zegt hij weer met pretlichtjes in de ogen.