İstemsizce dolan gözlerime karşılık gülümseyerek Armin'e bakıyordum. Uzattığı sarı şemsiye ikimizi yağmurdan koruyordu. Sanki zaman durmuştu. Sadece biz.
"Armin...-"
Konuşacakken bi anda beni çekip sıkıca sarılmasıyla duraksadım.
Hissettim.
Sonunda onu hissediyordum.
Bi yandan şemsiyeyi tutarken diğer eliyle beni belimden kavrayıp sarılmıştı. Küçük bir çocuk gibi başını boynuma gömmüştü. Şaşkınlık içinde donakalmışken ellerini onun sırtına doladım.
Otobüs yanımızdan geçip gitti. O an otobüsü hiç umursamamıştım. Armin'e sarılmak... büyülü gibiydi. Kalbim hızla atarken duymamasını umdum.
Armin hafifçe benden ayrıldı. Sol elindeki yüzüğü parmağından çıkardı. Kaşlarımı çattım.
Elini bana uzattı.
Oh... Elimdeki yüzüğü yavaşça çıkarıp Armin'e verdim. Artık ikimizin yüzükleri ondaydı.
"Bunları beraber okyanusa bırakalım."
Karşı koymak istesem de Armin'in yüzündeki o güven beni durdurdu. Artık buna ihtiyacımız yoktu ha? İstemsizce gülümsedim ve başımı salladım.
"Peki ya biz?"
Duraksadım. Biz mi- ne ara biz olmuştuk? Mükemmel gidiyorum aferin bana.
Armin ise bana karşı gülümsedi.
"Artık onlara ihtiyacımız yok. Dediğin gibi, artık "biz" varız."
Armin'in gözlerinin içine baktım. Ona olan hislerim, sevgiden daha fazlaydı. Nedenini bilmiyorum. Sanki...biz bağlıydık.
Ruh eşiydik.
"Armin seninle konusmak istediğim o kadar çok şey var ki!" Hevesle Armin'e bakarken Armin küçük bir kahkaha attı.
"Benim de! Seni tanımayı o kadar çok istiyorum ki..."
İstemsizce sırıtmaya başlamıştım. Rezil olacaktım biliyordum ama engel olamıyordum... Başımı ayaklarıma eğdim.
Çenemde hissettiğim sıcaklıkla başım hafifçe yukarı kalktı. Yutkundum. Armin daha demin-
"Birbirimizleyken sadece birbirimize bakabilir miyiz?" Bir eli çenemdeyken konuşmuştu.
Gülümsedim ve başımı salladım.
"O zaman size eşlik etmeme izin verir misiniz?" Ciddi kalmaya çalışarak dudaklarını birbirine bastırdı ve kolunu uzattı.
Koluna girdim ve gülümsedim.
"Sizinle her yere giderim."
