"Armin..."
Şaşkınlıkla telefona bakarken tek elimle ağzımı kapattım. Eren merakla bana bakıyordu.
"Hey Y/n...iyi misin ne oldu?"
"Gitmem lazım!"
Hızla koşmaya başladım. Nereye koştuğumu bilmeden. Hava daha da kararmıştı. Hafiften yağmur başlamıştı. Koşuyordum.
O buralarda bir yerlerdeydi.
Armin. Armin buradaydı. O...bana yakındı.
Sokaklar karalan havanın etkisiyle ıssızlaşırken tek gürültüyü yağmur damlaları çıkarmaya başlamıştı.
Islanıyordum. Umursamadım. Telefonumu açtım.
ilovekittys: ARMİN NERDESİN
Koşarken çıkan su sesleri... Nefes nefese kalmam.
Duraksadım. Ne yaptığımı bilmeden sokağın ortasında öylece durdum.
"Armin..."
Sessizce kendi kendime fısıldadım.
"Nerdesin...?"
Nefes alış verişlerimi düzene sokmaya çalıştım.
"Armin."
Gözlerimi sıkıca yumdum ve başımı hafifçe yukarı kaldırıp yağmur damlalarının yüzüme çarpmasına izin verdim.
O...o ne zaman benim için böyle olmuştu? Yağmurun altında sırılsıklam bir şekilde sokak sokak onu arıyordum. Ne zaman bu kadar değer vermiştim ona?
Doğru ya. Olay sadece rüyalar değildi.
Kütüphanede onu gördüğümde de gözlerimi ondan anlamamıştım. Kalbim hızlanmıştı. Sarı saçları ve mavi gözlerine bakmıştım bir süre. Kusursuzdu.
Peki ya bana her yazışında biraz beklemesi. Düşünmesi. İncitmemek istemesi. Kibarlığı.
Bu zamana kadar hep onu görmek istedim. Hep onunla gerçekten karşılaşmak, onu hissetmek istedim. Sadece rüyalardan tanıdığım birinin benim için bu kadar önemli olabileceğine inanmıyorum. İnanmak istemiyordum. Kendimi inandıramadım.
Ama oldu.
Belki de "ruh eşi" kısmı doğrudur.
İstemsizce gözlerimden akan yaşlar suratımdaki yağmur damlalarına karışıyordu.
Hissedemediğin birini sevmek...bu kadar zor muydu?
"Armin..."
Son kalan gücümle tekrar kendime fısıldadım. Sadece kendime fısıldadım. Beni duyabilecek sadece yağmur vardı.
Dizlerimin üstünde ıslak zeminde nefes alış verişlerimi düzene sokmaya çalışırken mırıldandım.
"Seni seviyorum."
