Kim Taehyung'un evden kaçarken güvendiği tek şey birikmişi, kafasında olan tek şey de doğum gününü hiç gidemediği ama delicesine merak ettiği o rezalet barlardan birinde geçirmekti.
Sonra birikmişini kıçı kırılasıca bir dolandırıcıya kaptırdı, doğu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bölüm 6 // kendi gerçekliğini yaratmak
+
Jungkook'la birlikte ara sokaklarda dolanırken birkaç günün üstüne, en sonunda enerjiktim.
Aslında olmamalıydım. Yoongi'nin aralıksız beş şarkı çaldırdığı bedenlerimiz terli ve yorgunken Seokjin'lerin garajından sahne almak için bara geçmemiz yirmi beş dakika sürmüştü ve hayır, altımızda araba falan da yoktu.
Sandığımdan daha sefalet durumda olmalarını ise geçimlerini üç kuruşla sağlayan bu beş adamdan birinin bile arabası olmamasından değil, dört saatlik performans bittiğinde ve müdürün baydığı paraların ardından sıcak bir duşa girme hayallerimi Jungkook'la paylaştığımda öğrenmiştim çünkü, bu kısmı iyi dinleyin, Jungkook faturasını ödeyemediğinden evde elektrik kullanmıyordu.
Bunu bana söylediğinde gece ikiydi ve kulisteydik, terli bedenim ve bulanık aklımla birkaç saniye mantık bozukluğu yaşarken kaşlarımı çatmış, sabah aldığımız duşu ona hatırlatırken de benimle dalga falan geçtiğini düşünmüştüm ama ciddiyetle günde bir kez duş alma kuralı olduğu söylediğinde şakası falan yoktu ve dehşet içindeydim, on dokuz yaşında hala öcülere inanıp karanlıktan korkan bana geceleri ışık açmayı yasaklaması ise resmen panik atak geçirme sebebiydi.
İçki içtiğimiz gece yaktığı ışık sadece hoşgeldin jestiydi.
Ne yapacağımı bilemeyerek yutkunurken aldığım paraya bakmış, ona uzatırken açık açık bunu elektrik faturası için kullanabileceğini söylemiştim, ciddiydim de. Konfor alanım benim için değerliydi, gerekirse bir sonraki parayı vermeye de gönüllüydüm ama o sabah ki market konuşmamızı hatırlatırken sadece gülüyordu ve evdeki yemek eksiği kazınan midemi guruldattığında bir seçim yapmam gerektiğini biliyordum.
Küçük bir çatışmanın ardından kafasında ampüller yanan Hoseok'un mum! diye şakıması ise günün olayıydı çünkü, çünkü çok mantıklıydı ve kimse ondan mantıklı bir şey falan beklemiyordu işte, yeterince ekonomikti, istediğim sıcaklığı değil ama aydınlığı bana sağlayacağı da kesindi.
