Kim Taehyung'un evden kaçarken güvendiği tek şey birikmişi, kafasında olan tek şey de doğum gününü hiç gidemediği ama delicesine merak ettiği o rezalet barlardan birinde geçirmekti.
Sonra birikmişini kıçı kırılasıca bir dolandırıcıya kaptırdı, doğu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
22 // size bir rüya satacağım.
⚠️ powerbottom !jimin
+
Karmaşa.
Eğer ocak ayındaki Taehyung burada olsaydı, size karmaşanın onun için yeni olduğunu söylerdi. Onun standartlara adapte olmuş hayatında kaosa yer yoktu. Ben daha çok düz bir çizgi halinde yürümeyi sever, riske girmez, standartların dışına çıkmazdım. Düzen... Düzen benim için her şeydi, aynı zamanda hiçbir şeydi. Bocalayabilirdim. Tökezleyebilirdim fakat bir şekilde alıştığım o düzenin içine geri döneceğimi bilmek beni rahatlattığı kadar boğardı, çünkü kaderimin hiçbir beklentimi yerine getirmemesi ve benim de bunun ötesinde hiçbir şey talep etmeyişim bir alışkanlık haline geldiğinden, bu hal giderek yaşamımda bir heyecan eksikliğine ve cansızlığına yol açmıştı.
İçimde özlemini çektiğim şey arzulardan ziyade, bir şeyleri arzulama arzusuydu. Daha güçlü, daha bağımsız, daha doyumsuz, daha yoğun yaşama ihtiyacı. Bilmiyorum, belki de sadece tutkum eksikti ve on dokuz yıllık hayatımda bana yaşadığımı hissettirebilen tek adamın tek sözüyle gaza geldiğimde de ailemin benim için yazdığı yolun üzerini kırmızı keçeli kalemimle çizmiş, belki de bu yüzden cebimde iki yüz dolarla, iflah olmaz hayatla başa çıkabileceğimi falan sanmıştım— fakat dürüst olayım, şimdi olduğumuz manzaraya baktığımda bu artık o kadar da iyi bir fikir gibi gelmemeye başlıyordu.
Bir anda kendini yanıma atan bedenle beraber yüreğim ağzıma gelirken ve aniden önümdeki kolaya uzanan elinin rahatlığı karşısında şaşkına dönerken nasıl göründüğümü bilmesem de, onun gözünün bir şey görmediğinden emindim.
Aslında bakarsanız daha önce böyle bir şey gördüğümü bile sanmıyordum.
İlk fark ettiğim şey mavi ceketinin üstünde asılı ve her an düşecek kadar gevşek olan, baskıları genel olarak provalar öncesi ya da öylesine çakır keyifken dinlediğimiz gruplara ya da alakalı alakasız birkaç zincir markaya ait zımbalı amblemlerdi; öyle ki karman çorman görünse de bir defa bakanın ikinci sefere kafasını çevireceği havası yüzünden gözlerimi bir süre çocuklara çevirememiştim bile. Uzun bir boynu vardı, içine giydiği beyaz tişörtünün yakası da tümünü ortaya seriyordu, ki yemin ederim-en az Yoongi'de kıskandığım kadar süt gibi teni resmen loş ışıklarla parlıyor, boynunu saran zincirin ucundaki iki sallantılı demir orada tasmaymışcasına ışıldarken ve görünen siyah pantolon askısı onu bir inektense muhtemelen gecenin sonunda bunu eğlenceli bir şeye kullanacağı için taşıyan biriymiş gibi gösterirken bu ne sikim be, diye bağırıyordu iç sesim ve ben şöyleydim: hiçbir fikrim yok, odaklanmama izin ver.
