Illusion (Quarantine Series #1)

CHAPTER 1

Nagising ako nang maalimpungatan sa ingay na 'di ko alam kung saan nanggagaling. Inis kong pinunasan ang mukha ko at bumangon sa pagkakahiga. And that's when I realized na may nagpapatugtog sa kabilang silid. I took a glance from my watch at napakunot ako nang makitang alas tres pa lang ng madaling araw.

Who the hell would dare to play a music within this hours?! It is still three o'clock in the morning! Hindi ba siya nag-abalang mag-isip kung makakadisturbo siya ng ibang naka check-in rito?

Inis akong bumangon sa kama at lumabas ng kwarto. I turned the lights on from the living room at tinahak ang daan palabas ng aking silid. Lumabas ako at humarap sa pinto ng kabilang kwarto. Marahas kong kinatok ang pintuan ng tatlong beses.

I clenched my jaw nang hindi binuksan ang pintuan. Siguro sa lakas ng music na pini-play niya kaya hindi niya namalayang may kumakatok. Tsaka, anong klaseng music 'yang pinapatugtog niya? I guess, that is a k-pop song na trending na ngayong henerasyon.

I knock again and this time I knock harder. Ilang sandali ay bumukas ito at bumungad sa akin ang babaeng nakatirintas ang kaniyang buhok. Tiningnan ko siya nang masama habang nakapameywang siya.

Nagulat siya nang makita ako ngunit agad naman itong napalitan ng pilyong ngiti.

"Yes? What brings you here at this hour?" she said, twirling her braided hair with her finger. I rolled my tongue inside my mouth.

After all, she really has the gut to ask me that question? How amazing this girl is.

"And what do you think are you doing?! Don't you know how to see time properly? It's still three o'clock in the morning! Nakakadisturbo ka ng ibang-"

"Ha? Sorry, hindi kita marinig." she said at kahit ako ay hindi ko na halos marinig ang sinasabi niya dahil sa napakalakas niyang tugtog.

"Can you tone down the music!"

"Hindi kita marinig!"

"SABI KO HINAAN MO YUNG MUSIC!" I said in a loud voice at bahagyang inilapit yung bibig ko sa tainga niya. She is so annoying! I tighten my jaw after that.

Pumasok siya at narinig kong unti-unting humina yung music niya kaya nakahinga rin ako nang maluwag. Ilang sandali ay bumalik siya at hinarap ako. I put my two hands in my waist in a manly way.

"Anong sabi mo kanina?" she asked at itinaas ang dalawang kilay niya at bahagyang nakangiti.

How could she smile at me like that? Aren't she aware?! Damn, this girl!

I used my right hand to rub my chin and rolled my tongue inside my mouth habang ang kabilang kamay ay nanatili sa beywang ko.

"Anong oras na?" I asked habang nanatili ang tingin ko sa kaniya. I asked firmly, annoyed.

She pouted her lips as she took a glance to her wrist watch. "Hmm, it's already three o'clock in the morning." wika niya at humarap sa akin habang ngumiti nang matamis.

What am I thinking?!

"Wait, correction in case if you don't know. 'Still' is different from 'already'. Do you even know how to use those words correctly? It is still three a.m! Why are you playing music so loud at this hour?!" bulalas ko at nakatitig lang siya sa akin.

"Is that so? Sige hihinaan ko na sa susunod."

"Dapat lang! Anong akala mo, ikaw lang ang natutulog dito sa hotel? Be considerate sometimes," wika ko at wala akong narinig na reklamo mula sa kaniya, sa halip she smiled at me again.

What's wrong with this girl?!

I averted my gaze. Narinig kong tumikhim siya kaya napalingon ako sa kaniya. Nakita kong nakatitig siya sa akin.