Illusion (Quarantine Series #1)

CHAPTER 14

Nagising ako dahil sa nakakasilaw na liwanag. I slowly open my eyes and greeted by the white light. At doon ko napansin na nakahiga ako sa sahig. I tried to help myself from getting up pero napakabigat ng katawan ko. Sinubukan ko at sa pangalawang pagkakataon ay dahan-dahan ko nang naitatayo ang sarili ko. When I got myself standing, my eyes started strolling to find out what place I am in right now. Nagulat nalang ako nang wala akong ibang makita kundi ang puting paligid. I can't see anything except of it. Puting paligid na ngayon ay nagsisimula nang umikot.

What the fuck is happening?!

Patuloy parin ang pag-ikot at may naririnig akong malakas na tunog na hindi ko mabatid kung saan nanggagaling. Napakasakit sa tenga ang tunog nito. Bumibilis ang pag-ikot at lumalakas ang tunog. Napaluhod nalang ako dahil doon. Pinikit ko ang mga mata ko at tinakpan ang tenga ko. I can't help but to shout the fuck up.

Where the hell am I?!

Sumasakit na ang ulo ko. And it feels like anytime it will explode. Habang nanatili ang kamay kong nakatakip sa tenga ko, but it seems useless. The defeaning sound is penetrating through my shaking hands. Wala na akong ibang magawa kundi sumigaw.

"STOP THE FUCK UP NOW!" tanging sigaw ko hanggang sa dumapo na ang ulo ko sa sahig.

Tumulo ang luhang hindi ko napigilan sa pisngi ko. But when tears fell over the white floor. I saw not tears... but bloods.

Shit. I'm crying bloods?

Hindi ko na nagawang isipin pa iyon dahil mas lalong lumalakas ang tunog at mas bumilis ang pag-ikot ng paligid at ngayon... pati ang sahig ay umiikot narin.

Napapikit na lang ako. "TAMA NAAAAAAAAA!" sigaw ko at agad na tumahimik ang paligid, kasabay nito ang paghinto sa pag-ikot.

Habol ko ang bawat kong paghinga. Napapikit ako dahil sa pagod. Nabigla nalang ako nang may tumawag sa akin.

"Deiv..." someone called from somewhere.

Inilibot ko ang paningin ko para hanapin ang boses na iyon. Natigilan ako nang wala akong nakita.

"Deiv..." agad akong napalingon sa likod ko at nakita ang isang pigura ng tao. Hindi ko makita ang mukha niya dahil against the light ito.

Unti-unti siyang lumapit at doon ko dahan-dahang nakilala ang taong iyon.

"Joy?..." I uttered at sinubukan tumayo para lapitan siya. But when I was about to walk towards her, natigilan ako dahil may tumigil sa mga kamay ko.

Napatingin ako rito at nakitang nakakadena ang mga ito. Both of my hands were chained on the floor. Pero nakakatayo pa naman ako. Pumiglas ako para piliting makawala sa kadena, but my efforts were in vain.

"Deiv..." tawag na naman ni Joy na ngayon ay nakikita ko na ang mukha niya. She was about three meters away from where I am standing, and chained.

"Joy... tulungan mo ako rito... Umalis na tayo dito." humihingal ko pang sabi. Hindi gumalaw si Joy bagkus ay ngumiti ito sa akin.

"Joy, pakawalan mo ako rito, please..." pagmamakaawa ko sa kaniyang tulungan ako.

Inabot ko siya para mahawakan pero hindi sapat ang taas ng kadena para magawa ko iyon.

"Joy!" sigaw ko dahil unti-unti siyang lumalayo sa paningin ko

"Joy!"

Inabot ko ang kamay ko kahit hindi ko naman makakayang abutin si Joy. She's getting farther and she's started to fade in my vision. Hanggang sa liwanag nalang ang nakita ko sa kinaroroonan niya.

At bago pa mawala ang ilaw na yun. It is starting again. The spinning, the defeaning sound... is happening again.

Napadapa nalang ako at walang magawa kundi tanggapin at hayaang mangyari ito hanggang sa manghina ang katawan ko. And with that, my eyes totally shut.