Separation | Harry Styles

1.Bölüm

"Beni sadece seninle sohbet ederken tanıdın. Hayatımı anlatırken değil. Senin yaşadığın şeylerin aynısını belki de daha kötüsünü yaşadım. Nereden bilip konuşursun?"

Sabah her zaman ki gibi alarmımın  çalmasından yarım saat önce kalktım. Tabii ki de o "klasik" kabusumdan dolayı oldu. Kabusa "klasik" demek ne kadar doğru bilmiyorum ama düzenli olarak aynı şeyleri yaşarsanız bu klasik olur.

Geri uyayamazdım. İstesemde uyayamazdım. Kabusum uyku kaçırıcıydı çünkü. Kahvaltı yapmak için aşağı mutfağa indim. Kabusta onun dediği şeyler beynimde yankılanıyordu. Lanet olsun!

"Biz bittik suçlusu sensin!"

"Biz bittik senin işkolikliğin yüzünden"

"Sen beni seni sevdiğim şekilde sevemedin!"

Sesler ile kavga ediyordum. Beynimin içinde değil. Resmen biriyle bağıra çağıra kavga edercesine beynimin içindeki seslerle kavga ediyordum.

"Ne yapmalıydım ?!Beni aldattı diye affetse miydim?"

"Ben onu herkesten daha çok sevdim. Böyle olması onun suçu!"

Yaptığım kavgalar her gün iştahımı kaçırsada bugün izin veremezdim. Bugün o lanet hatalardan birini tekrar yapamazdım. Gittikçe zayıflıyorum , zaman bensiz hayatına devam ettikçe her şeyden soyutlaşıyorum. Buna sebep olan ise yaşanan tek bir olay...

Düzgün kahvaltı yapamamış olsamda her zaman yediğim kahvaltıdan daha fazlasını yedim. Ben fitness hocasıyım , insanlar benim çalıştığım yere gelir ve Fitness dersi alır. Ancak birçoğu deli bir Fitness eğitmeninden Fitness dersi aldıklarının farkında değil. Deli derken ki kastım , psikiyatriye gidiyor olmam. Ayda iki kere o lanet yere gidiyorum. Sebebi ise geçmiş... Fitness birçok insanı rahatlatırken tam tersine beni iyice kasıyor. Çünkü onu Fitness sayesinde tanıdım. Her şey Fitnessden oldu ama bırakamam bu mesleği  , bırakamam tek yeteneğimin olduğu alanı. Çok unutmak istesemde unutamam anılarımı...

Bugün yine psikiyatriye gitmem gerekiyordu. Bundan dolayı hızlıca yola koyuldum. Hiç gitmek istemesemde gitmeliydim. Bugün doktorum benimle önemli şeyler konuşacağını söyledi..

***

Hastaneye gelmiştim ve psikiyatrimin olduğu  odaya yol aldım. Geldiğimde kapıyı tıklattım ve "gel" sesini duyduğumda içeriyi girdim. Psikiyatrim hep gülümsüyordu umut vericiydi. Bir ilhamdı. Onu seviyordum. Sadece bu hastaneye gelmek istemiyordum. Psikiyatrimin adı Emma idi. Emma bana gülümseyerek "hoş geldin" dedi. O güzel dudağını sürdüğü kırmızı rujla.. Her zaman ki yerime oturdum ve onu dinlemeye başladım. Lafa girmekte zorlanıyordu ama benim rahatsız olmaya başladığımı fark edince konuşmaya başladı. "Miya , ben işime bu ülkede devam edemeyeceğim ve Fransa'ya gidiyorum. Sonuçta tüm ailem orada ama merak etme senin için başka bir psikiyatri buldum. Çok kibar biri hem de bu hastanede". Bu dediği şeye çok sinirlenmiştim. Çünkü o ve ben birbirimize alışmamız bir yılı sürmüşken şimdi başka bir psikiyatri ile başa dönmek ikimizi de huzursuz ediyordu. Ben yine de anlayışla karşılamaya çalışsamda yüzümde huzursuz olduğum fazlasıyla belliydi ... Peki şimdi o "yeni psikiyatrimin" odasına mı gidecektim yoksa bir daha ki sefere mi bu gerçekleşecekti? Bunu Emma'ya sorduğumda bana bir daha ki sefere olduğunu söyledi. Ve beni şu klasik sorgusuna çekti.

"Miya , kabusların devam ediyor mu ?"

"Evet , hatta arttılar."

"Uhm... ilaçlarını alıyor musun?"

"Almaya çalışıyorum Emmacım"

"Miya bunları konuşmuştuk. Ben seni anlayışla karşılıyorum ama yeni psikiyatrin böyle anlayışla kolay kolay karşılamaz."

"Kendisi bilir."

"Ahh.... Miya , bir gün gerçekten de pişman olacaksın. Lütfen daha fazla çaba göster."

Bu sözünden sonra cevap vermemiştim. O da bana bugünlük bu kadar olduğunu ve gidebileceğimi söyledi. Şimdi ki hedefim işime gitmekti. Bir ton küfür savurarak bunu yapsam da önemli değildi. Çünkü Emma her şeyi bildiğini sanıyordu ama bilmiyordu. Emma olanlardan her saniye saniyesine pişman olduğumu bilmiyordu.

Herkese merhaba!

Yeni bir kurguyla karşınızdayım♡

Yorum ve vote'larınızı bekliyorum ♡

Miya denen hatun:

Şu emma denen hatun:

Bu kadına aşığım♡