Separation | Harry Styles

7.Bölüm

Kahvaltımızı bitirdikten sonra hastaneye doğru yol almıştık. Harry'nin neden benimle ilgilendiğini anlamıyordum. Belki de ben kendimle ilgilenmeyi bıraktığım için bana bu garip geliyordu. Arabada sessizlik korunurken hastaneye varmıştık. Harry ile arabadan çıktığımızda hastanenin içine girdik ve doğru kata çıktık. Beklemeye başladık sıra bize geldiğinde içeri girdik ve doktor tahlil yaptırmamızı söyledi. Harry iki dakikalığına bile yanımdan ayrılmıyordu. Bundan sıkılmaya başlamıştım. Sadece yanımda bir kişi vardı ama ben sanki etrafımda milyonlarca kişi varmış gibi hissediyordum. Hayatımın çoğu zamanında yalnız olmak hoşuma gidiyordu ama son iki gündür bu böyle değildi.

Yapılması gereken tahlilleri yaptırmış hatta sonuçlar elimize gelmişti. Herhangi bir problem yoktu ama beyin tomografisi de çektirmem gerekiyordu... 

Beyin tomografisinden de herhangi bir sonuç çıkmamıştı. Şimdi ise en korktuğum şey başıma gelmişti. Sorunum psikolojikti ve muhtemelen Harry tedaviyi sertleştirecekti. Bundan korkuyorum çünkü bu adamla yan yana durmak beni geriyor. Adam bir insanı çözene kadar pes etmiyordu...

Sorunun psikolojik olduğunu öğrendiğimizden beri daha çok düşünür oldu. Sanki benimle düşünme konusunda yarışıyor gibiydi. Bu sefer sessizliği ben bozmak istedim ama başaramadım. Ona ne demeliydim ? "Evet , sende duydun tahtalarım eksik. Ne yapacağız şimdi?" Bunu dersem herhalde beni hastaneye yatırır. Sonuçta tahtalarımın eksik olduğunu kabullenmiştim... Bunları düşünürken Harry bir kez daha düşüncelerimin arasına girdi.

"Umarım tedavini sertleştirmemiz gerektiğini tahmin edebiliyorsundur Miya. Sabahtan beri bunu düşünüyorum. Seninle ne yapmam gerektiğini.."

Bende bunu düşünmüştüm hatta senden önce beynimin içinde dile getirmiştim. Ama nasıl bir şey yapacağını bulamamıştım. Neden bilmiyorum ama ondan her şey beklenir gibi geliyor.

"Ne yapacaksın peki Harry ? Ayda iki kere senin yanına gelmeyi ayda dört kese falan mı çıkaracaksın?"

"Hayır. Böyle bir şey yapmayacağım. Gelsen de zaten bir fayda etmiyor. Çünkü sen ilaçlarını içmiyorsun. Sana insan olduğun için yardım ediyorum ve bunu garipsiyorsun. Resmen bu garip bir şeymiş gibi garipsiyorsun. Beyninde bir travma var vücudunun her yerini sarmış Miya. Sen bunun farkındasın ama iyileşmek için hiçbir şey yapmıyorsun!"

Bu son cümlesi sert çıkmıştı. Etraftaki birçok insan bize bakmıştı. Ben bunun altında kalamazdım ki zaten sinirliydim.

"İyileşmek için bir amacım yoksa neden iyileşeyim?!Hiçbir şey işe yaramıyorsa neden buna devam edeyim?!"

"Sen ciddi misin Miya ?! O zaman psikiyatriye niye geliyorsun ?! Neden yaptığımız şeyleri boşa çıkartıyorsun?! İstemediğini söyle senin işlemlerini silelim!"

Buna hiçbir şey diyememiştim. Bu sözünden sonra arabaya binmiştik. Ağlamamak için nefesimi tutuyordum ama  bu ağzımdan hıçkırık çıkmasına sebep olmuştu. Harry dikiz aynasından bana bakmaya başlamıştı. Muhtemelen gözlerim doluydu bu yüzden Harry'nin bakışları değişmişti. Ve bana "Sen ağlıyorsun musun ?" dedi. Ben hiçbir şey demedim. Hayır desem de ağladığım belliydi. Arabayı sağa çekti ve bana yöneldi. Bana biraz daha yaklaştı ve fısıldadı "Seni üzmek istememiştim Miya ama davranışlarını anlayamıyorum." Ona "bende kendimi anlamıyorum. Senin beni anlamını bekleyemem ama ben herkesten kendim için daha çok çabalıyorum bunu bil." Demiştim. Derken de sesim kısık çıkmıştı. Bunun üzerine Harry derin nefes aldı ve "bunu ben veya senden başkası niye göremiyor?" Diye sordu. Sesim çıkmadı o da arabayı çalıştırdı ve sürmeye devam etti.

***

İnsanlara kendim hakkında sadece birkaç şey bahsettim ve onlar da bunun kolay bir şey olduklarını sanıyorlar. Sorduktan sonra cevaplarını alıyor ve işte bu kadar. Bana "Sen bununla bu hale gelmemişsin benim tanıdığım Miya bununla bu vaziyete gelemez" demiyorlar. Sadece sessiz kalıyorlar. Ben belli ki hayatın sarmaşığına takılmıştım. Başka bir dalına takıldığında daha çok batıyordum...

Herkese merhaba !

Vote ve yorumlarınızı bekliyorum♡