[BOOK III]
Η Καλλίστη Χατζηπέτρου, ετών 16, είναι μαθήτρια λυκείου και καλείται να βγάλει τον εαυτό της και τον αθωούτσικο Ιάσονα από μπελάδες.
Ο Ιάσονας Νικολάου, ετών 16, είναι κι αυτός μαθητής λυκείου, ενώ είναι (εν μέρει) αυτός που έβαλε τον εαυ...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Πιάνω το μικρό σίδερο που εξέχει από το κάτω μέρος του ράντζου και ξύνω τον τοίχο, χαράζοντας μία ακόμη γραμμή για να συμβολίσω μία ακόμη μέρα που βρίσκομαι εδώ μεσα.
Ξαφνικά ακούγεται ο ήχος από κλειδιά και σηκώνω το βλέμμα μου για να δω την μαμά της Κάλης να ανοίγει την πόρτα του κελιού.
"Τι συμβαίνει;"
Ρωτάω αγχωμένος με την ξαφνική επίσκεψή της και σηκώνομαι από το ράντζο αφήνοντας το σιδεράκι να πέσει πάνω στο στρώμα.
"Είσαι ελεύθερος να φύγεις."
Δηλώνει και το σαγόνι μου πέφτει από την έκπληξη, αλλά μένω ακίνητος και την κοιτάζω άφωνος.
"Τι;"
Με κοιτάζει ερωτηματικά υψώνοντας ελαφρά τα φρύδια της και σταυρώνει τα χέρια της στο στέρνο της.
"Τι; Με κατηγορείτε για έναν φόνο που δεν έκανα και με συλλαμβάνετε μόνο και μόνο για να με αφήσετε ελεύθερο μερικές μέρες μετά;"
Λέω με περισσότερη ειρωνεία απ' ότι σκόπευα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της σκληραίνουν, θυμίζοντάς μου πάρα πολύ την Κάλη.
"Αποσύρθηκαν οι κατηγορίες. Τώρα εάν εσύ βολεύτηκες και θέλεις να μείνεις, κάτσε. Τι να σου πω."
Ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους της και γυρνάει πλάτη σε εμένα περπατώντας έξω από το κελί.
"Είπατε πως τα αποτυπώματά μου ήταν πάνω στο όπλο του φόνου, γαμώτο! Μου καταστρέψατε την ζωή!"
Υψώνω τον τόνο της φωνής μου και γυρνάει απότομα προς το μέρος μου, πλησιάζοντάς με και σηκώνοντας το δάχτυλό της στο πρόσωπό μου.
