[BOOK III]
Η Καλλίστη Χατζηπέτρου, ετών 16, είναι μαθήτρια λυκείου και καλείται να βγάλει τον εαυτό της και τον αθωούτσικο Ιάσονα από μπελάδες.
Ο Ιάσονας Νικολάου, ετών 16, είναι κι αυτός μαθητής λυκείου, ενώ είναι (εν μέρει) αυτός που έβαλε τον εαυ...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Μμ, καλημέρα."
Ψιθυρίζω τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από την γυμνή κοιλιά του και αφήνω ένα φιλί στο μπράτσο του.
"Καλημέρα, όμορφη."
Λέει και γυρνάει την τηγανίτα στο τηγάνι, πριν αφήσει την σπάτουλα στον πάγκο και φέρει το αριστερό του χέρι γύρω από την μέση μου.
Σκύβει το κεφάλι του και φιλάει απαλά τα χείλη μου. Χαμογελάω μέσα στο φιλί και σφίγγω τα χέρια μου γύρω από το μπράτσο του, γέρνοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω.
"Ελπίζω να μην μπουκάρει κανείς από το πουθενά και σε αρπάξει για να σε ρίξει από την ταράτσα."
Μουρμουρίζω ρίχνοντας μία καχύποπτη ματιά προς τις τηγανίτες και ο Ιάσονας γελάει δυνατά. Με αγκαλιάζει σφιχτά και περπατάει μέχρι η πλάτη μου να συναντήσει τον πάγκο.
"Μα γιατί το λες αυτό;"
Αναρωτιέται χωρίς να μπορεί να κρύψει το γέλιο του, καθώς προσπαθεί να φιλήσει το μέτωπό μου.
"Γιατί την τελευταία φορά που προσπάθησες να κάνεις τηγανίτες, όχι μόνο πήγες να κάψεις το σπίτι της οικογένειάς μου με μένα μέσα, αλλά πήγες να πεθάνεις κιόλας!"
Υψώνω τον τόνο της φωνής μου ασυναίσθητα και τον δείχνω με το δάχτυλό μου κατηγορικά. Το βλέμμα μου συναντάει το δικό του και δαγκώνω το χείλος μου χαμογελώντας πλατιά.
"Αν είναι σαν την τελευταία φορά, αυτό σημαίνει πως θα έχω εσένα να μου δώσεις ξανά το φιλί της ζωής και να με σώσεις. Όπως κάνεις κάθε φορά, παρεμπιπτόντως."
Απαντάει χαμογελαστός και κρύβω το πρόσωπό μου στις παλάμες μου γελώντας. Σηκώνω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω σχεδόν αμέσως και ακουμπάω τα χέρια μου στο γυμνό στέρνο του.
