[BOOK III]
Η Καλλίστη Χατζηπέτρου, ετών 16, είναι μαθήτρια λυκείου και καλείται να βγάλει τον εαυτό της και τον αθωούτσικο Ιάσονα από μπελάδες.
Ο Ιάσονας Νικολάου, ετών 16, είναι κι αυτός μαθητής λυκείου, ενώ είναι (εν μέρει) αυτός που έβαλε τον εαυ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Είμαι πτώμα."
Μουρμουρίζει νυσταγμένη η Νεφέλη καθώς βγαίνει από το αυτοκίνητο της μαμάς της. Χαιρετάω την κυρία Εβελίνα με ένα απλό νεύμα και παίρνω την Νεφέλη, μπαίνοντας στο σχολείο.
"Έχω να κοιμηθώ σχεδόν μία εβδομάδα."
Παραδέχομαι και γυρνάει να με κοιτάξει με γουρλωμένα μάτια. Ύστερα όμως η έκπληκτη έκφρασή της αλλάζει σε μία κατανοητική μα ταυτόχρονα θλιμμένη.
"Θα πέσεις κάτω στο τέλος, Καλ. Χρειάζεσαι ξεκούραση."
Κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας μαζί της και κάθομαι οκλαδόν πάνω στο άδειο θρανίο του Ιάσονα. Η τάξη μας είναι άδεια γενικά, αρκετά παιδιά αρρώστησαν, κάποια άλλα απλώς δεν έρχονται και οι υπόλοιποι κάθονται σε παρέες στους διαδρόμους.
"Το ξέρω, απλά δεν μπορώ να κοιμηθώ."
Ξεφυσάω και κρύβω το πρόσωπο μου στις παλάμες μου. Περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου και την κοιτάζω κουρασμένη.
"Μήπως να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό;"
Πριν προλάβω να της απαντήσω, μπαίνει στην αίθουσα ο Ιάσονας. Του ρίχνω ένα ερωτηματικό βλέμμα όταν τον βλέπω να φοράει γυαλιά ηλίου και ένα μικρό κασκόλ.
"Γιατί φοράς γυαλιά; Έχει συννεφιά έξω."
Τον ρωτάω και τον βλέπω να κρεμάει την τσάντα του στην καρέκλα. Βγάζει το μπουφάν του και το ακουμπάει πάνω στην καρέκλα δίπλα στην δική του.
"Είναι στυλιστική άποψη."
Απαντάει εκείνος και η Νεφέλη υψώνει το φρύδι της κοιτώντας τον εξονυψιστικά από την κορυφή ως τα νύχια.
