Under The Night Sky

κεφάλαιο εξήντα

𝘷𝘰𝘵𝘦 𝘢𝘯𝘥 𝘤𝘰𝘮𝘮𝘦𝘯𝘵, 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘺𝘰𝘶

Κάθομαι απέναντι από τους γονείς μου στον διάδρομο έξω από τον θάλαμο του Ιάσονα, όπου τον εξετάζουν για να βεβαιωθούν ότι είναι υγιής μετά την περιπετειούλα του.

Χτυπάω νευρικά το πόδι μου στο πάτωμα και ξύνω την αριστερή μου παλάμη με το νύχι μου, ακουμπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο.

"Τι κάνουν τόση ώρα;"

Αναρωτιέμαι ελαφρώς αγχωμένη, αν και χθες το βράδυ μας διαβεβαίωσαν πως η σημερινή εξέταση είναι απλά για σιγουριά.

"Παραλίγο να πνιγεί, Κάλη. Πρέπει να βεβαιωθούν πως είναι καλά. Είσαι σίγουρη πως δεν θες να εξετάσουν κι εσένα;"

Λέει ο μπαμπάς και στρέφω το βλέμμα μου πάνω του, παρατηρώντας την ανήσυχη έκφραση του προσώπου του.

"Καλά είμαι."

Μουρμουρίζω και σταυρώνω τα χέρια μου στο στέρνο μου, γλυστρώντας προς τα κάτω στην καρέκλα. Η μαμά με παρατηρεί υψώνοντας το φρύδι της, αλλά παραμένει σιωπηλή.

"Σε άλλα νέα, οι τέσσερις που βρίσκονταν στην σκηνή είναι όλοι ζωντανοί παρά τις προσπάθειές σου."

Σχολιάζει η μαμά μετά από λίγα λεπτά απόλυτης σιγής και σουφρώνω τα χείλη μου απογοητευμένη.

"Κρίμα."

Ο μπαμπάς ανασηκώνει τα φρύδια του έκπληκτος από την αντίδρασή μου και ανταλλάσσει ματιές με την μαμά μου.

"Μην με κοιτάτε έτσι. Βαρέθηκα να νιώθω άσχημα για αυτούς που προσπαθούν να βλάψουν εμένα ή αυτούς που αγαπώ. Την τελευταία φορά έφυγα από την χώρα και έχασα τρία χρόνια από την ζωή μου. Πήραν αυτό που τους άξιζε."

Λέω και ανακάθομαι στην καρέκλα μου ισιώνοντας την πλάτη μου. Η μαμά ανασηκώνει το φρύδι της και ένα ίχνος χαμόγελου εμφανίζεται στα χείλη της.

"Βρε κοίτα να δεις! Ξύπνησε."

Αναφωνεί η μαμά κοιτώντας τον μπαμπά με ένα μειδίαμα, ο οποίος δεν εκπλήσσεται καθόλου από το σχόλιο της και σηκώνει το βλέμμα του στο ταβάνι.