CrossXRoads (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 5

Ρόναν

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου. Σκέφτομαι συνέχεια το χθεσινό ραντεβού. Άραγε θα έρθει στη Βιβλιοθήκη; Θα με χαιρετήσει; Θα προτείνει να βγούμε πάλι;

Καλά δεν ήμουν πριν; Τώρα νιώθω ότι απέκτησα νέο άγχος στην ήδη στρεσαρισμένη ζωή μου!

Επίσης είναι κι εκείνη η κοπέλα, η Σύλβια. Πρέπει να της ζητήσω συγνώμη με κάποιον τρόπο. Πότε θα την ξαναδώ άραγε; Γιατί δεν το έκανα χθες να τελειώνω μια και καλή;

Άκουσα την πόρτα της Βιβλιοθήκης ν' ανοίγει. Η Κιμ!

Με είδε και χαμογέλασε. Είναι καλό σημάδι. Έρχεται. Προσπάθησα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Πώς έπρεπε να φερθώ τώρα; Να είμαι ο συνηθισμένος εαυτός μου; Ένα ραντεβού είναι αρκετό ώστε να έχω το δικαίωμα να της μιλάω διαφορετικά; Πιο οικεία ίσως; Οι αλληλλοσυγκρουόμενες σκέψεις μου με ταλαιπωρούσαν συνεχώς, παλεύοντας με τους εσωτερικούς δαίμονές μου για να καταφέρω ν' ανταπεξέλθω στην πραγματικότητα. Στην πολύ ζωντανή πραγματικότητα του έξω κόσμου. Μια πραγματικότητα που δεν είχε σχέση με τη δική μου πραγματικότητα ως τώρα. Ούτε με την καθημερινότητά μου ή την ήρεμη και προσεκτικά προγραμματισμένη ζωή μου.

Ένα μικρό μειδίαμα είναι αρκετό. Αυτή ήταν η τελική απόφασή μου.

- Γεια σου Ρόναν! Τί τύχη να σε βρω εδώ;

Είπε κι έκλεισε το μάτι.
Δεν μπόρεσα να κρατήσω το μειδίαμα, χαμογέλασα.

- Μήπως γιατί δουλεύω εδώ;

Ρώτησα.

- Το ξέρω χαζούλη.

Είπε και μου χαμογέλασε. Άρα το είπε ειρωνικά. Μου είναι τόσο δύσκολο να καταλάβω πότε μιλά σοβαρά και πότε ειρωνεύεται...ίσως επειδή είναι το πρώτο άτομο με το οποίο βγήκα έξω και δεν έχω συνηθίσει τις μοντέρνες στιχομυθίες...

- Αν δεν έχεις δουλειά μετά θες να πάμε σπίτι μου;

Είπα πριν προλάβω να συγκρατήσω τη γλώσσα μου. Ούτε εγώ κατάλαβα για πότε μίλησα. Πώς βρήκα το θάρρος και το κουράγιο να μιλήσω;

Για λίγο με κοίταξε σαστισμένη. Όμως σύντομα φάνηκε ο ενθουσιασμός της. Πολύ φοβάμαι ότι θα την απογοητεύσω. Φοβάμαι που τη βλέπω τόσο ενθουσιασμένη. Αν αλλάξει γνώμη; Αν ξενερώσει; Αν δεν είμαι όπως με φαντάζεται; Όχι. Αποφάσισα να παραμερίσω τις ανασφάλειές μου και να κάνω ένα βήμα μπροστά! Δεν είμαι πλέον γυμνάσιο. Όχι. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα συμβεί ό,τι έγινε και τότε.