Κεφάλαιο 10

1.1K 100 152
                                    

Ρόναν

Το θέμα της βρισιάς ήταν πονεμένο κομμάτι. Μετά τις τιμωρίες τους και τον αυταρχικό χαρακτήρα τους, ακόμα κι οι ξαφνικές κι απροειδοποίητες  εισβολές τους στο δωμάτιό μου για να με ελέγχουν ανά πάσα στιγμή αν παρεκλίνω και κάνω κάτι άσχημο ή κάτι που να είναι ενάντια στις πεποιθήσεις και την αγωγή τους, έχει εμποτιστεί για τα καλά μέσα μου. Δυστυχώς όταν ζούσα με τέτοια αγωγή δεκαοχτώ χρόνια, μ' ένα διαρκή φόβο, δύσκολα αποτινάζεις αυτό το κομμάτι από πάνω σου από τη μια στιγμή στην άλλη.

Θυμάμαι αυτά τα χρόνια που ζούσα μόνος, όταν κατά τύχη ή κατά λάθος άκουγα κάτι ή έβλεπα κάτι στην τηλεόραση που ήταν άσχημο, καθώς δεν ήταν στο χέρι μου, άλλαζα αμέσως κανάλι, ή έκλεινα την τηλεόραση. Τότε, θα γυρνούσα να κοιτάξω στο σπίτι μήπως πεταχτεί η μαμά ή ο μπαμπάς, παρόλο που ζούσα μόνος πλέον και μ' αρχίσουν στο κήρυγμα ή όπως έκαναν πάντα να με τιμωρήσουν με διάφορους παραδειγματικούς τρόπους ώστε να μην το ξανακάνω λες κι εξαρτιόταν η ζωή τους απ' αυτό.

Ήταν κουραστικό για μένα να πετάγομαι με το παραμικρό και να νιώθω ότι κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα.

Είχα αφήσει το σπίτι εδώ και δέκα χρόνια! Τους είχα πει μονάχα ότι έφευγα. Ούτε τη διεύθυνση του σπιτιού μου ξέρουν, ούτε τί κάνω και πώς είμαι. Το παιδικό μου όνειρο να δραπετεύσω από εκείνη τη φυλακή που στην πρώτη απόπειρα απέτυχε όταν ήμουν δημοτικό, τη δεύτερη είχε μεγάλη επιτυχία όταν ήμουν δεκαοχτώ.

Όσο όμως κι αν προσπάθησα να ζήσω όπως ήθελα και να κάνω όλα όσα ήθελα ελεύθερα χωρίς έλεγχο, τιμωρίες, τύψεις, ενοχές και ξύλο, δυστυχώς η κατάσταση δεν ήταν όπως την ονειρευόμουν. Φαίνεται πως η διαπαιδαγώγησή τους, μ' είχε επηρεάσει σε μεγάλο επίπεδο. Όσο κι αν ήθελα, οι φοβίες, τα παιδικά τραύματα κι οι τραυματικές εμπειρίες μου ήταν τόσο πολλά που δεν μ' άφηναν να ζήσω. Ένιωθα πως ο έλεγχος  που έκανα στα δωμάτια του σπιτιού,  ήταν για να επιβεβαιωθώ ότι πράγματι δεν ήταν εκείνοι εδώ. Έπρεπε απλά να τσεκάρω για να είμαι απόλυτα σίγουρος και να κλείσω τις πόρτες καλού κακού. Διάβασα κάπου ότι αυτό ήταν δείγμα παράνοιας. Με άγχωσε περισσότερο όταν το διάβασα, γι' αυτό προσπαθούσα να παραβλέπω τις παράλογες αυτές παρορμήσεις μου όσο πιο πολύ μπορούσα. Υπήρχαν όμως και κάποιες φορές που μου ήταν απλά αδύνατο, όπως τώρα με τη Σύλβια.

Μπορεί να έλεγξα τις πόρτες και να σιγουρεύτηκα ότι δεν ήταν εκείνοι εδώ, μα δεν σκέφτηκα το ενδεχόμενο μήπως είχε κοριούς και άκουγαν.

CrossXRoads (Ολοκληρωμένη)حيث تعيش القصص. اكتشف الآن