CrossXRoads (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 15

Σύλβια

Άνοιξα την τσάντα μου να βρω το κινητό μου. Είχα ακόμα όσα είχα κουβαλήσει μαζί μου. Έπρεπε να τα ταχτοποιήσω. Γύρισα ανάποδα την τσάντα κι έπεσε το περιεχόμενο στον καναπέ. Πού είναι το κινητό μου; Έπεσε στο μάτι μου κάτι που δεν το είχα ξαναδεί. Απ' έξω έμοιαζε με θήκη για σκιές. Έμοιαζε πολύ με μια θήκη μου, έτσι λεπτό και με τέτοιο εξώφυλλο. Μ' έκπληξη όμως είδα ότι ήταν ένα μικρό σημειωματάριο!

Εγώ δεν είχα κάτι τέτοιο! Δεν ήταν δικό μου!
Θυμήθηκα όμως όταν μπήκα στο δωμάτιο όπου έμενα στο σπίτι του Ρόναν για να μαζέψω τα πράγματά μου, ότι ήμουν συγχυσμένη κι άρπαξα βιαστικά ό,τι είχα απλώσει από τα πράγματά μου πάνω στο γραφείο. Τα μάτια μου ήταν θολά από τα δάκρυα και σχεδόν δεν έβλεπα τί έβαζα στην τσάντα μου!

Πώς γίνεται να μην το κατάλαβα; Τί σημειωματάριο ήταν; Σίγουρα τίποτα σημειώσεις από βιβλία...

Άνοιξα να δω τί είχε γραμμένο μέσα, σίγουρη ότι ήταν κάτι συνηθισμένο.

"... Αφού δεν έχω κανέναν φίλο να μιλήσω, θα γράφω εδώ γιατί δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου..."

Έμεινα να κοιτάζω τη σελίδα. Τί στο καλό; Ήταν ημερολόγιο; Γιατί ήταν τόσο μικρό; Και γιατί δεν είχε κλειδαριά για να είναι ασφαλές;
Σκέφτηκα αμέσως, μα ήταν χαζή ερώτηση, αφού έμενε μόνος και δεν πατούσε κανείς στο σπίτι του. Εγώ ήμουν ίσως η εξαίρεση. Γιατί; Γιατί να είναι τόσο μικρό σημειωματάριο; Κάτι που περνούσε σχεδόν απαρατήρητο.

Δεν ήθελα να συνεχίσω να διαβάζω. Ήταν λάθος. Σκεφτόμουν όμως τον Ρόναν και τον τόσο περίεργο χαρακτήρα του και θέλοντας να τον βοηθήσω, εφόσον ο ίδιος δεν ανοιγόταν σε κανέναν κι ίσως ούτε πρόκειται ν' ανοιχτεί ποτέ, αποφάσισα να διαβάσω για να καταλάβω τί του συμβαίνει.

"...τους μισώ μακάρι να πέθαιναν!"

Τρόμαξα με αυτό που διάβασα. Να εύχεται τον θάνατο κάποιων...δεν ήταν ο Ρόναν που ήξερα. Και γιατί γράφει έτσι αποσπασματικά; Μόνο φράσεις ίσως σκέψεις. Όχι. Δεν ήταν ημερολόγιο. Ήταν σαν να έγραφε τις κρυφές επιθυμίες του ή σκέψεις του.

"... μακάρι να ζούσα κάπου μόνος. Θέλω μονάχα την ησυχία μου. Αφού δεν πειράζω κανέναν, γιατί όλοι ασχολούνται μαζί μου;"

"... Είμαι βέβαιος ότι δεν θέλουν να ευτυχήσω. Θέλουν μονάχα να με βασανίζουν, να με κάνουν παρατηρήσεις, να με μειώνουν όπως κι όλοι οι άλλοι. Δεν με ακούνε ποτέ. Ακόμα κι αν ξέρουν ότι θα με κοροϊδεύουν μ' αυτά τα ρούχα, μου επιβάλουν να τα φοράω σαν να μου λένε ότι δεν τους νοιάζει τί περνάω..."