CrossXRoads (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 42

Ρόναν

Το κεφάλι μου βούιζε από τις πληροφορίες.

Αν ως πατέρας ήξερε καλά το γιο του, θα γνώριζε ότι δεν μου αρέσει το αλκοόλ. Αυτή τη φορά όμως ένιωθα ότι χρειαζόμουν κάτι.

Οι πληροφορίες ήταν παραπάνω απ' όσα μπορούσε να αντέξει ο εγκέφαλός μου.

Πήρα λοιπόν το ποτήρι με το ουίσκυ και το κατέβασα μονορούφι όπως μου είχε μάθει η Σύλβια.
Υποδέχτηκα με ευχαρίστηση την κάψα στον λαιμό μου.

Ο άνθρωπος που ισχυριζόταν ότι ήταν ο βιολογικός μου πατέρας καθόταν απέναντί μου με το ποτήρι του στο χέρι κι ένα στραβό χαμόγελο ως ένδειξη αποδοχής του.

- Τί έγινε λοιπόν; Πώς ανακάλυψες τί καθάρματα είναι;

Ρώτησα προσπαθώντας ανεπιτυχώς να κρύψω την απέχθειά μου στο πρόσωπό τους.

- Τα τελευταία χρόνια είχαν αραιώσει τα τηλεφωνήματα. Συνήθως εκείνοι μ' έπαιρναν τηλέφωνο να ζητήσουν χρήματα για δικά σου έξοδα...

- Τί πράγμα; Δεν είχα έξοδα. Για ποιά έξοδα μιλάς;

Τον ρώτησα έκπληκτος.

- Για το ιδιωτικό σχολείο, τα μαθήματα ξένων γλωσσών, το γυμναστήριο, τα ρούχα, τη διατροφή, τα ταξίδια, τα κινητά σου...

Το ανέκφραστο πρόσωπό μου ήταν η απάντησή μου.

Κοιταζόμασταν για ένα λεπτό αμίλητοι.
Τελικά έσκυψε το κεφάλι ηττημένος και ταυτόχρονα εκνευρισμένος. Κατάλαβε ότι ήταν λάθος πληροφορημένος σχετικά με μένα.

- Με έστειλαν σε δημόσιο σχολείο όχι σε ιδιωτικό. Μπορώ όμως να μαντέψω τον λόγο. Ήθελαν να κρατήσουν οι ίδιοι τα χρήματα καθώς το δημόσιο είναι δωρεάν. Μονάχα μαθήματα πιάνου έκανα κι αυτά στο σπίτι. Με έστειλε ο Λάρι για λίγες μέρες να παρακολουθήσω πολεμικές τέχνες, μα με σταμάτησε κι έτσι με εξανάγκασε να γυμνάζομαι μόνος μου στο σπίτι. Πρώτη φορά αγόρασα κινητό όταν ήμουν δεκαοχτώ κι αυτό έγινε αφού έφυγα από το σπίτι. Εκείνοι αρνούνταν να μου πάρουν. Υπάρχει περίπτωση να μου φέρονταν έτσι, να με έκλειναν μέσα στο σπίτι και να έλεγχαν συνεχώς τη ζωή μου επειδή φοβόταν μήπως ανακαλύψω την αλήθεια ή μήπως με πλησιάσεις και τα μάθεις όλα;

Ρώτησα νευριασμένος καθώς θυμόμουν πάλι στιγμιότυπα της ζωής μου κι έβλεπα πλέον πίσω από τις ακραίες συμπεριφορές αυτών των ανθρώπων άλλα, διαφορετικά κίνητρα! Θεέ μου! Ήμουν όμηρός τους χωρίς να το ξέρω. Πίστευα πως ήταν δυνάστες, τρελοί και έβαλαν στόχο της ζωής τους να με βασανίζουν αλλά ήταν εγκληματίες! Απλώς ήθελαν να έχουν από κοντά την "πηγή πλουτισμού" τους! Γι' αυτό δεν ήθελαν να μπλέκω σε καυγάδες στο σχολείο, έλεγχαν με ποιούς βγαίνω, μου απαγόρευαν τόσα και τόσα...! Γι' αυτό με τιμωρούσαν με τόση σκληρότητα. Αφενός φοβόντουσαν μην ξανακάνω τα ίδια κι αφετέρου δεν τους ένοιαζε αν πονούσα ή αν έκλαιγα, αφού δεν ήμουν δικό τους παιδί. Δεν έκαναν παιδιά και γι' αυτό δεν έχουν ίχνος συμπόνιας μέσα στο αίμα τους. Αυτή η νέα οπτική, άνοιγε τους ορίζοντές μου, έδινε νέο φως σε όσα πέρασα κι όσο τρελό κι αν ακούγεται, εμένα κατά κάποιον τρόπο με καθησύχαζε. Τουλάχιστον ήξερα ότι δεν ήταν οι γονείς μου που με βασάνιζαν έτσι, αλλά  απαγωγείς κι εγώ εν αγνοία μου, ήμουν το θύμα τους!