Marvel high school•Bucky Barnes

8

Aşşırı boş bir bölüm oldu.

*5 yıl önce*

Önümdeki yemekle oynuyordum. Gerginken yemek yiyemezdim ve şu an çok gergindim. Yakışıklı dediğim çocuk karşımda oturuyordu. Benim yerimde kim olsa gergin olurdu.

Velilerimiz sohbet ediyordu. Bucky de pek umursamaz bir şekilde yemek yiyordu. Ağzıma zorla bir bezelye tanesi attım. Zorla yutkundum. Hatta yutmama yardımcı olsun diye su içmek zorunda kaldım. Kimsenin fark etmemesini umuyordum. Özellikle annemin çünkü eğer fark ederse çok sesli ve herkesin duyabileceği bir şekilde konuşurdu.

"İyi misin?"

Karşımdan gelen sesle birden kafamı kaldırdım. Biraz ani haraket etmiş olmalıydım ki masa sallanmıştı.

Gergin bir şekilde gülümsedim.

"Üzgünüm"

Ailelerimiz konuşmalarına döndüğünde Bucky hala cevap bekliyormuş gibi bana bakıyordu.

"Bezelye sevmem"

Kaşlarını kaldırıp kafasını salladı. Sonra yemeğine döndü. Umursamaz tavırları sinirimi bozmaya başlamıştı.

Herkes yemeği bitirince annem ile masayı toplamaya başladık. Emrivaki yapmıştı. Herkesin annesi yapardı herhalde. Sesli bir şekilde "masayı toplamama yardım et" demişti. En nefret ettiğim ev işi de masa toplamaktı.

Annem içeriye oturmaya giderken ben de masayı siliyordum. Tam tanımadığım birinin yanında ev işi yapmak beni geriyordu.

Bezi mutfağa götürüp lavaboya attım. İğrençti. Elimi yıkamak için suyu açtım. Elimi yıkadıktan sonra bir havluya kuruladım.

Mutfak masasına oturdum. Konuşma biraz hararetlenince gitmeyi planlıyordum. Herkesin bakışlarının bana dönmesini istemiyordum. Kafamı masaya gömdüm. Gözlerimi kapadım. Çok uykum vardı.

Kapı açılınca kapıya dönmedim. Uyumuş numarası yapacaktım. Büyük ihtimalle annemdi. Bana bir şeyler götürmemi söyleyecekti. Burda durduğum için beni azarlayacaktı falan. Belki uyuduğumu görürse beni azarlamazdı.

Karşımdaki sandalye çekilince ve biri oturunca annem olmadığını anladım. İçimden lütfen düşündüğüm kişi olmasın diye dua ederken kafamı kaldırdım.

"Üzgünüm seni uyandırmak istememiştim"

Bu Bucky idi. Ne şanslıyım ama.

"Uyumuyordum"

Baş parmağıyla kapıyı işaret etti. Aslında salondan bahsediyordu.

"Babam beni salondan kovdu da"

"Büyük konuşması"

Hep yaparlardı.

"Büyük konuşması"

Konuşacak bir şey yoktu. Birbirimize bakıyorduk. Heyecandan bayılmak üzereydim. Garip bir sessizlik vardı.

Annem girince garip hava dağıldı.

"Sohbetiniz ne kadar sarıyor"