"O güzel ağzından bu otel odasında gördüklerinle ilgili tek bir şey çıkarsa, seni affetmem," Kıyafetimin üzerine iliştirilmiş yaka kartıma baktı ve, "Adele." diye tamamladı. Yüzüme doğru eğildi. "Beni anladın mı?"
Yeşil gözlerine baktım titreyen el...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düzenlendi. -----
kısa bir bölüm ama böyle olmak zorundaydı çünkü önümüzdeki bölüm çok uzun olacak. olayların akışını ancak bu şekilde ayarlayabildim, kusura bakmayın ve bana kızmayın lütfen 😢
sınır geçildikten maksimum birkaç saat sonra bölüm gelmiş olur, bu sefer sizi daha da meraklandırıp bekletmeyeceğim.
sizi seviyorum❤️
☘️
BÖLÜMÜN SONUNDA AZ DA OLSA ŞİDDET İÇERİKLİ BİR SAHNE VAR, ONA GÖRE OKUMANIZI TAVSİYE EDERİM.
☘️
"İşte şimdi sıçtık, Cera." Louis'nin oldukça stresli çıkan sesi beni de iyiden iyiye korkutmuştu. Hafifçe sulanan gözlerimle ona baktım, mavi gözlerinin içinde bir kurtuluş umudu arıyordum ama yoktu.
Sanırım Harry Styles'tan kurtuluş yolum kalmamıştı.Hangi yola sapsam sonucunda karşıma o çıkıyordu? Nasıl her yerdeydi? Nasıl her yerimdeydi?
"Onu nereden tanıyorsun?" dedim titreyen sesimle. Sıkıntılı bir nefes verip direksiyonu tutan iki elinden birini burnunun başlangıç yerine götürüp sıktı. Kafası fena halde bozulmuşa benziyordu.
"O benim arkadaşım," dedi Louis arabayı biraz daha hızlı kullanmaya başlarken. "Uzun yıllardır."
Nereden arkadaş olduklarını ve nasıl onun gibi biriyle arkadaş olduğunu merak etsem de şu an ana konu bu değildi. Bu yüzden daha sonra sormak istediğim soruları aklımın bir köşesine not aldım.
"Şimdi ne olacak?" Stresle konuştuğumda korkumu hissetmiş gibi bana baktı, ardından sıkıntıyla ofladı.
"Sen onu otel odasında, iş üzerinde yakalayan kız mısın?" İç geçirerek kafamı salladım. "Olmamayı dilerdim."
"Hala inanamıyorum.." dediğinde sesi bir fısıltıdan ibaretti. "Harry'i ne şekilde olursa olsun hayatına almak, kendine yapabileceğin en büyük kötülüktür."
"O zaman sen neden hâlâ onunla arkadaşsın?" dedim kendimi tutamadan. Bana yandan bir bakış attı. "Görünürde arkadaşız, evet. Ama olayın iç yüzü çok daha farklı." Bunları dedikten birkaç saniye sonra hemen devam etti.
"Şu an bunları konuşmak yerine ne yapacağımızı düşünmemiz lazım," dedi direksiyonu sıkı sıkı kavrayarak. "Seni ona vermek istemiyorum ama kaçmanın bir yolu yokmuş gibi geliyor."
"Neden?" dedim güçsüz sesimle. "O neden beni yanında istiyor, anlamıyorum! Ben işe yaramaz aptalın tekiyim, bunu anladığında beni öldürecek ve ben annem için yaşamalıyım!" Hıçkırdıktan sonra devam ettim. "Lütfen, bana yardım et, lütfen.."
