"O güzel ağzından bu otel odasında gördüklerinle ilgili tek bir şey çıkarsa, seni affetmem," Kıyafetimin üzerine iliştirilmiş yaka kartıma baktı ve, "Adele." diye tamamladı. Yüzüme doğru eğildi. "Beni anladın mı?"
Yeşil gözlerine baktım titreyen el...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düzenlendi. ----
☘️
sınır, 100+ oy
Upuzun bir bölümle geldim! Yorum ve oy lütfen.
☘️
"Tamam," dedi Louis kafasını sallayarak. "Seni bu gece bu evden çıkaracağım."
Kafamı hızlıca ve düşünmeden sallamıştım ama zihnimin içindeki ses maalesef ki beden dilim kadar kararlı değildi. Bu kararsızlığın bir sürü farklı sebebi vardı elbette, kafamın içinde dolaşan sebeplerden en güçlü olanlarıydı beni bu sonuca iten.
Birincisi, Harry'nin gitmeme izin vermeyeceğini biliyordum. Şu an ondan izin isteyen de yoktu zaten ancak o bir kontrol manyağıydı ve işler ellerinin arasından kayıp gittiğinde deliriyordu. Delirmek ne demek çok iyi biliyordum, bu yüzden o durumda bir insanın sınırları olmadığını da çok net algılayabilmiştim zamanında.
Harry zaten normal zamanda da çizili sınırları olmayan ve başkalarının sınırlarını da tanımayan bir insandı, bu yüzden gittiğimde kayışların kopacağını tahmin etmek çok da zor bir şey değildi.
Korkuyor, korktukça daha da batıyordum ama yapabileceğim daha doğru hissettirecek bir şeyin olmadığını da biliyordum.
"Nasıl?" dediğimde Louis dikkatle bana bakıyordu, aslında bunun bir tuzak olduğunu bile aklımdan geçirmemiş değildim. Eğer Louis'nin gizliden gizliye Harry'nin kuyusunu kazdığını bilmesem bunun bir güven testi olduğunu bile sanabilirdim. Neyse ki bazı gerçeklerin farkındaydım ve bu metanetli olmama az da olsa yardımcı oluyordu.
"Orasını bana bırak ve sadece dediklerimi harfiyen yap, pişman olmayacaksın." Kafa sallamadım, hatta gözlerimi bile kırpmadım ama Louis bu sessizliğimi bir onaylama olarak kabul etti ve ayağa kalktı. "Gel, içeriye geçelim."
Ayağa kalkmak istemiyordum, hatta geriye kalan tüm hayatımı uyuyarak veya uzanarak geçirmek çok cazip bir teklif gibi geliyordu ama yapmak zorundaydım. Bu yüzden hafifçe öksürerek boğazımı temizledikten sonra örtüyü üzerimden ayağımla ittim ve ayağa kalktım.
Bir an başımın dönmesiyle dengemi sağlayamayacak gibi olsam bunu da Louis'ye çaktırmamayı başarmıştım. Kim bilir, belki de çakmıştı ama uğraşmak istememişti. Düşündüğüm hiçbir şeyin doğruluğundan emin olamamak sinir bozucu bir durumdu benim için.
Louis önden yürüyerek bana yol gösterdiğinde çok fazla düşünmemeye çalışarak onu takip ettim.
Beraber bulunduğumuz odadan çıktıktan sonra Louis sanki evin her yerini çok iyi biliyormuş gibi salona doğru ilerlemeye başlamıştı. Eh, sonuçta yakın arkadaşlar. Bilmesi normal, dedi iç sesim ama buna sadece içten içe gülmekle yetindim.
