"O güzel ağzından bu otel odasında gördüklerinle ilgili tek bir şey çıkarsa, seni affetmem," Kıyafetimin üzerine iliştirilmiş yaka kartıma baktı ve, "Adele." diye tamamladı. Yüzüme doğru eğildi. "Beni anladın mı?"
Yeşil gözlerine baktım titreyen el...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düzenlendi. ----
I ain't scared of the fall I've felt the ground before
☘️
The Weeknd - The Fall
☘️
sınır: 100+ oy
☘️
Nefret etmek bir süreçti. Bekler, düşünür, şüphe eder ve en sonunda nefret ederdik.
Nefret etmek insana kendini en çok nasıl hissettirirdi? Gözlemlerime göre genellikle en baskın duygu öfkeydi.
Şu an olduğumuz kişiden başkası olamadığımız için kendimizden nefret ederdik bazen. Daha iyisi olamadığımız için. Öfke hissederdik ve aslında bu duygular, bir noktaya kadar takip edilmeliydi.
Bir ideolog veya şehvet düşkünü olmamızın bir önemi yoktu. Hepimizin yapacakları bir noktadan sonra aynıydı.
Aşırı doz nefret insana hata yaptırırdı.
Bizi öfke ve nefret konusunda uyaran kişilerin, bize vaat edilmiş toprağa giden yol tabelaları olduğunu düşünerek onları takip ederdik.
Ama onlar göründükleri gibi değildi.
Onlar geçmişte gezinmek için koyulmuş, üstüne basabileceğimiz taşlardı; her biri resmimizi yaparken fırçamıza çarpar, bizi biraz daha açardı ama her zaman doruk noktasına bizden daha yakınlardı.
Ama bu gerçekle asla yüzleşemez, aksine onunla savaşırdık.
Bu yüzden içgüdüsel olarak kendimizi, tanıdığımız kişilerin birer yalancı olduğuna inanmaya zorlardık. Bu yalanları kendimize ve başkalarına empoze etmeye çalışır, onları sık sık ve hararetle tekrarlayarak elde edeceğimizi umardık.
Ah, bir de tüm bunlar olurken; en sık ve en tutkuyla yalan söyleyenlere, farkında bile olmadan tanıdığımız tanrısal statü bizi aldatan asıl şeydi.
Ama içimizdeki usta yalancı olmasaydı ve herkese inanmayı başarabilseydik bile buna değer vermezdik bence, artık kimsenin kahramanlara inanmadığını fark ederdik.
Kahramanların bize gerçekten istemediğimiz bir şeyi satmak ve gerçekten ihtiyacımız olan şeyi bizden saklamak istediklerini artık hepimiz biliyorduk.
