Kötü Kız,

Neden bu kadar mutluluk?! 😞

Helüüğ! ^^
Özlediniz, öyle değil mi? Bildirimi görünce buraya uçtuğunuza bahse girerim. *-* Bende sizi özledim. Ödevlerimi bırakıp bunu yazıyorum. Neden? Sizin için. ♡♡

Medya aşkım yiaa... *-*

Hadi, iyi okumalar!💜💙💚

^Karol^

Duvarlar tahmin ettiğim gibi demirdi. Burada bir sürü gizli oda ve sistem bulunmalı. Tabii bununla birlikte bir sürü ekip. Yani düşman. ;) Evet. Herkese planı anlattım. Agus ile Caro kapıdaki adamların dikkatini dağıttı ve içeri girdik. Bir kaç adamı dövdük tabii. Sonra sessizce içeri geçtik. Alex'in odası en yüksek noktadaydı. Bunu nereden mi biliyorum? O da bana kalsın. ;)

Onu öldürme hissi ile yukarı çıkıyordum. Arkamda Rugge vardı. Valu ile Mich katlardaki adamları hallediyorlardı. Odanın kapısı aralıktı ve biri ile konuşup bağırıp çağırıyordu. Caro ile Agus'un burada olup zıkkım demelerini çok isterdim.

Rugge ile kaş göz işareti yapıp aradan silahı ikimiz tuttuk ve sırtına sıktık. Acı içinde bağırıp telefonunu yere düşürdü ve kırıldı. Arkasına döndü. Ona el salladım.

Alex : Sen...

Dedi ve kanlar içinde yere yığıldı. Odasına girdik. Bayağı değerli şeyler vardı. Hepsini yanımıza aldığımız çantalara koyduk. İşimiz bitince aşağı indik. Gizli bölmeleri gezdik. Koca bina artık bomboş ve sessizdi. Bunun nedeni bizdik. Yine sessizliği sağlamış ve kötü gürültüyü yok etmiştim. Çok huzurlu hissediyordum.

Dışarı çıkıp arabaya bindik. Garip ama güzel hissediyordum. Rugge bana gülümseyerek bakıyordu. Benim için katil olmuştu. Aynı Ferhat gibi dağları devirmemiş miydi oysaki? Ama ben Şirin değildim. O Ferhat olsa ona layık olabilir miydim? Biz birbirimizi seviyorduk. Önemli olan da buydu ve sadece aşk bizi birleştiren ortak noktaydı. Aşk yoksa biz de yoktuk.

^Valu^

Arabaya bindik. Yanımda oturan ve camdan uçan kuşları izleyen Mich'e baktım. Kafası karışık gibiydi. Sanki bir şey düşünüyordu. Belkide bizle ilgiliydi. O da fazlaca maço olduğunu anlayıp belkide kendini değiştirecekti. Ben onu olduğu gibi seviyordum. Bu zahmetlere hiç gerek yoktu. Zaten onu böyle sevdim ben. Öküz olarak. :)

^Mich^

Kalbim delice atıyordu. Valu yanımdaydı. Yanımda olmasına rağmen ona bakamıyordum. Utangaç biriyim ama bunu kimse bilmez. Rugge falan bile. Kimse bu yönümü bilmez. Rahmetli annemden başka. :(

O beni çok küçükken bıraktı yoksa ben böyle miydim ki? Hayır. Ben çok nazik biriydim ama zaman, evde olan olaylar beni böyle yapmıştı. Belki de Valu bana annemi unutturabilirdi. Bana gerçek aşkı verebilirdi. Benle birlikte yaşlanabilirdi. Ben gerçekte buydum ve ona olduğum gibi davranmalıydım. Kendimi ona olduğum gibi tanıtırsam aramızda hiç bir sır kalmazdı.

Mich : Hey millet! Size bir şey anlatacağım.

Valu : Tabii, seni dinliyoruz.

Rugge : Ben ve Agus. Biz biliyoruz sanırım.

Der ve önüne döner.

Mich : Evet. Biliyorsunuz. Herneyse... Annem... O beni çok küçükken bıraktı. Yani öldü.

Valu : Oh cidden mi? :(

Mich : Evet. Normalde çok nazik biriydim ama olanlar beni bu yaptı ve ben geri annemin oldu yıllara dönmek istiyorum. Onun olduğu zamanki gibi mutlu olmak istiyorum.

Valu : Hey! Senin yanındayım.

Mich gülümser.

Mich : Peki benimle bir ömür yaşlanabilecek kadar mı?