Gerçek Ailem -düzenleniyor-

11. Bölüm

Herkez &: Siz tanışıyormusunuz?

Semih amcam: evet tanışıyoruz. İçeriye geçelim anlatarız.
Dediğinde herkez kafa salladı. Salona geçtikten sonra dedem ve babaannem sandığım kişilerin ellerini öpüp boş bir yere oturdum.

Babam: Semih siz nerden tanışıyormusunuz?

Semih amcam: şimdi abi hani ben size her haf-
Devam edeceği sırada araya girdim nede olsa tüm ifşalarımı ortaya atmasını istemem.

Ben: ne gerek var anlatmaya komserim.

Semih amcam: Bence çok gerek var. Hani ben size demiştimya yeni görev yerimde iki deli var diye. Ha işte bu delilerden biri Beren biride Sinan.
Dediğinde babamın kaşları çatıldı. Zaten o kaşlar düz dursa bir yerleri eksilecek.

Babam: Bu ne demek oluyor Beren?

Ben: valla bizim suçumuz yok. Adamlar geliyoru bize laf atınca onları tatlı bir dille uyarıyoruz ama gel gör ki bizi anlamıyorlar.
Dediğimde Semih amcam gür bi kahkaha attı.

Semih amcam: tatlı bir dille mi? Eminmisin? En son geldiğinizde çocuğun kolunu kırmıştın Beren.
Dediğinde herkez gülmeye başladı. Ben ise ona pis pis bakıyordum.

Ben: haklıydım birkere, neyse bu konuyu başka bir zaman konuşuruz şimdi sevgili " ailemi" tanımak istiyorum.

Dediğimde herkes kendini tanıtmaya başladı ama küçük bir sorun var ben hiç birinin ismini hatırlamıyorum.

Aile Ağacı;

İhsan amcam eşi Zeynep.
Çocukları: Kartal 30. Kerim 28. Kerem 18.

Semih amcam eşi Sude.
Çocukları: Alp 29. Alperen 25 . İkizler Savaş ve Barış 20. Aral 16.

Ali amcam eşi Aylin:
Çocukları: Egemen 24. İkizler Ege ve Efe 17.

Ege ve Efe dışında herkes ile tanıştım onlarda okuldan sonra arkadaşları ile buluştukları için geç kalmışlar. Kuzen bozuntularına gelecek olursak ne çok iyi nede çok kötü davranıyorlardı.

Tanışma faslı bittikten sonra yemek yemek için yemek odasına geçtik. Herkes bir yerlere oturunca boş bir yer aradım. Şansıma gel görki tek boş yer Poyraz abimin yanıydı. Hayır benlik bir sıkıntı yok ama Poyraz abim her seferinde sofrada Bahar'ın tabağına birşeyler koymakla meşküldü. Kaderime rağzı gelip tek boş yer olan yere oturdum.

Yemek boyu Salih amcam benim karakol maceralarımı anlatmakla durmuştu, kuzen bozuntularının bakışlarını unutmamakta lazım. Yemeğimizi yemiş herkes bir yerlere dağılmıştı. Babamlar kahvelerini alıp bahçeye geçmişlerdi, annemler ise biz nekadar yardım etmek istesekte izin vermeyip sofrayı toplamaya başlamışlardır. Biz, ise salona geçip herkes kendi halinde takılmaya başladı.

Bahar telefona bakıp aptal aptal gülüyordu. Göz ucu ile telefona baktığımda Bera ile yaşıyordu. Baharın bu hâli Poyraz abimin dikkatini çekmiş olmalıki tam telefonu Bahardan alacağı sırada ondan önce davranıp aldım.

Poyraz abim: Beren o telefonu bana verir misin?

Ben: hayır ne yapacaksan Bahara şöyle Bahar bakar nede olsa bu Baharın özeli.

Bahar: aynen abi bu benim özelim ve saygı duymalısınız.

Poyraz abim: senin bizden özelin mi var?

Ben: evet var. Neyani siz beni kabul ettiniz diye artık benmdemi özelime karışacaksınız?

Yiğit abim: ben asla karışmam. Kişilime karşı.

Ben: Aferin  Yiğito. Benim laflarım seri katil kılıklıya.
Dediğimde kuzen tayfası gülmeye, pardon anırmaya başladı.

Kerem: seri katil kılıklı mı?
Dediğinde katil beyimiz bana ölümcül bakışlar atıyordu. Onu bakışlarına göz devirdim.