CHAPTER 11
ZIENEBEA'S POV
I'm here in the park, sitting on a bench while watching the sun go down.
Dinala ako ng mga paa ko sa park na malapit lang sa subvision kung saan ako nakatira ng hindi ko man lang namamalayan.
Ganon na ba kalalim ang iniisip ko?
Isang malalim na buntong hininga ang kumawala sakin.
"Nakakapagod ang umintindi ng paulit-ulit," bulong ko sa sarili.
I felt a cold wind touches my skin. Napapikit ako sa lamig at kasabay non ang pagyakap ko sa sarili.
Then I felt someone sitting beside me. Marahan akong nagmulat ng tingin but I didn't bother to take a glance at him just to know who he is, I just don't mind. As long as he's not bothering me it's fine for me.
But it took few minutes after ng maramdaman kong may inilalahad siya sa akin. I lowered my gaze to see what it is, a jacket. Nangunot ang noo ko at doon na ako tuluyang napatingin sa kanya.
I was stunned for a couple of seconds.
"Hey?" He said while waving his hands.
"O-Oh I-I'm sorry," I said in embarrassment.
Damn! Hindi ko man lang namalayan na nakatitig na pala ako sa kanya.
"Nah It's fine. I know I am that handsome to make you stare at me," he said with a smirk on his face.
I was shocked by what he had said.
Seriously?! Nanliliit ang mga matang tinitigan ko siya.
Nagpakawala siya ng isang matipid na tawa.
"Hey! I was just joking," he chuckeled "But on behalf.." pambibitin pa nito "it's obvious," then he winked.
Muntikan na akong mabulunan. "Hindi ko akalain na may nilalang pala ang Diyos na ganito kahangin," bulong ko sa isang tabi. Ngumiti na lang ako pag kaharap sa kanya.
Hindi niya siguro narinig kaya hindi siya nagreact.
Iiling-iling nalang akong pinagmasdan ang lubog nang araw, medyo madilim na rin ang paligid.
"Hey, take this." he said as he break the silence at inabot niya ulit yung jacket sa akin.
Tinignan ko ng ilang segundo ang jacket at tumingin uli sa kanya. Ngumiti ako bago magsalita.
"I don't usually borrow on someone who's a totally stranger to me. Thank you but I'm fine, Mister." I said na diniin pa ang pagkakasabi sa uling kataga.
He suddenly looked at his side and it looked like he was saying something.
"Maganda ka sana kaso mataray," bulong niya pero narinig ko pa rin.
"Hey, are you saying something?" I asked na para bang hindi ko narinig ng malinaw.
"Nothing, wala akong sinasabi what I mean is..." kakamot-kamot sa ulong sabi nito na hindi na magawang dugtungan ang sasabihin.
"I thought you were saying something na mataray ako."
He was shocked na napatakip pa ng bibig niya and I just looked at him with my eyes saying anong-nakakagulat-sa-sinabi-ko?
"Nakakaintindi ka ng tagalog?!" inabot na ng semana santa bago siya magsalita ulit.
"Obviously," taas kilay na sabi ko "Anong akala mo sa 'kin?" Mukha bang galing ako sa ibang planeta para hindi makaintindi? Nailing nalang ako sa naisip.
