CHAPTER 1
ZIENEBEA'S POV
"Zienebea, wake up," my mom's voice at ramdam ko ang mahina niyang pagtapik sa aking kanang pisngi.
I open my eyes. She's smiling at me genuinely when I finally opened my eyes.
Is this a dream?
I asked at the back of my mind.
Natutulog pa siguro ako na nasa isang mahimbing na tulog at naghihilik-hilik pa. Iba na ang nakikita ko. Isa lang itong panaginip. Panaginip..
I closed my eyes again, nagbabakasakaling bumalik sa kasalukuyan ang diwa ko. Humiga ako paharap sa kabilang side kung saan hindi ko makikita 'yong mga ngiti ng kung sino man ang nilalang na 'yon na kamukha ng Mom ko.
Ilang minuto pa ang lumipas ay may tumapik na naman sa akin ngunit sa aking braso na niya ako tinatapik. Nangunot ang aking noo at biglang napamulat ng mga mata. Napatingin ako bigla sa direksyon ng babaeng nakangiti sa 'kin kanina.
Pagkaharap ko ay gulat akong napatingin dito. Hindi ako makapaniwala. Then I brushed my eyes with my two hands baka kasi namamalikmata lang ako. O baka naman nananaginip pa rin pala ako.
Totoo ba 'tong nakikita ko? But, why? Paanong...
"Mom.." hindi makapaniwalang sabi ko ngunit tinugunan lamang niya ako ng matamis na ngiti.
How I missed her smile?
Kinusot ko pang muli ang aking mga mata. Baka sa pagkakataong ito mas makita ko na ng klaro kung totoo nga ba ang nasa harap ko. Pero, walang nagbago. Siya pa rin ang nasa harap ko. Hanggang sa kinurot ko na ang aking sarili para magising na.
"A-Aray!" Daing ko dahil sa ginawa.
Nasaktan ako sa ginawang pagkakakurot sa aking kamay.
And VIOLA!
Gising nga ako at totoo ang nakikita ko. Nandito si Mom sa harap ko at nakangiti pa.
"Zienebea, anak. Ano bang ginagawa mo at parang nakakita ka ng multo?" she said while brushing my hair using her right hand.
Woah! Did I hear it right?? 'Anak'???
"Kailan pa kayo nakabalik?" I asked ng hindi sinasagot ang tanong niya.
"Around midnight and as we expected you are sleeping already. Hindi ka na namin ginising para salubungin kami. Come, get up. Breakfast is ready." Tumayo siya at aalalayan sana akong tumayo pero nag-insist akong mag hihilamos muna.
"Okay, basta bumaba ka agad pagkatapos mo." She said while smiling at me.
I just nodded at pinagmasdan siyang lumabas sa kwarto ko.
Ilang minuto na ang nakalipas nang makalabas siya pero hindi pa rin ako nakakatayo mula sa kama na inuupuan ko. Gulat pa rin ako. Nagugulat pa rin akong nakauwi na sila.
It's been years since they left me.
"Ano at nagawa pa nilang bumalik?"
After ten years? Ten years of leaving me alone in this house. Tapos.. Damn! Seriously?!
I shrugged my head na parang magagawa nitong paalisin ang aking iniisip.
Tumayo na ako at naglakad papuntang bathroom para maghilamos baka sakaling dito magising na ako ng tuluyan kapag nabasa ko na ang aking sarili.
After 15 minutes bumaba na ako.
Habang papalapit ako ng papalapit unti-unti namang bumibigat ang bawat hakbang na ginagawa ko.
