CHAPTER 8
"Anong ginagawa niyo dito?"
Napatayo sila agad sa kinauupuan nila ng marinig ang boses ko at marahan silang humarap sa gawi ko.
Ha! Ang kapal talaga na bumalik pa ulit rito!
"Hija, pinapasok ko na sila dahil gusto ka raw nila ulit makausap." Si Nana Ena ang sumagot.
"Hindi ikaw ang tinatanong ko Nana." Sabi ko na nakatingin pa rin sa dalawa.
I saw at the side of my vision kung paano napayuko si Nana Ena dahil na rin siguro sa sagot ko pero hindi ko na nagawa pang pansinin ito dahil mas nakatuon ang paningin ko sa babaeng marahan na lumapit sa akin.
Nang tuluyan siyang makalapit sa akin hindi ko magawang tignan siya sa kanyang mga mata.
I'm hurting.
Hindi ko maiwasang gulat na mapatingin bigla sa kanya ng marahan niyang abutin ang kamay ko at hinaplos haplos. Sa gulat sa ginawa niya ay bigla ko itong hinila mula sa kanya.
"The last time that I remembered I told you that don't you ever dare to touch me." Walang kasing riin ang bawat salita na aking binitawan sa harap niya.
Pagkasabi non ay hindi ko man lang namalayan na nasa tabi niya na pala ang kasama niya. She's my Dad anyway.
And now? They are here again, in front of me. Staring me just like saying they are really sorry for everything. Everything that they did before and up until now.
I stare back at them saying, "Could you just please give me some time to rest? I'm tired..."
As I stared back to them I just saw how's my Dad catch Mom's shoulder dahil sa panlalambot sa mga nasabi ko.
"ttal," pagtawag ni Dad dahilan para mapatingin ako sa kanya. "jebal gihoeleuljuseyo. Just a second chance, para mapatunayan namin kung gaano ka namin kamahal."
Translation: Please, give us a chance.
"Ha!" Singhal ko. "You think ganon lang kadali 'yon? Mahal? mwo? jinjihage?" Hindi makapaniwala na sabi ko. "Can you hear what you are saying? You're saying that you love me but what did you do years ago? 10 years ago? Are you aware of what you did to me? You left me. You left." I'm trying my best not to cry while saying those words.
"I'm sorry, we are sorry for what we did. I know It's not easy to forg--"
"That's it!" putol ko sa pagsasalita niya. "Hindi ganoon kadali pero bakit parang ang dali dali para sa inyo na patawarin ko kayo?"
"ttal," my Mom's voice.
"Hindi ba kayo naaawa sa akin?" I stare at them with my teary eye. "Pero sabagay, you never took pity on me just like before while me saying, 'Please, don't go away. Please stay. Please, don't leave me.' But then what did you do? You still left me, right?"
Napayuko sila at hindi nagawang sumagot.
"Kaya hindi niyo ako masisisi kung ayaw ko na makita kayo at hindi magawang patawarin. Sampung taon, sampung taon at hindi lang basta kahapon ang ginawa niyong pang iiwan."
I'm still holding my tears back that's why I heaved a sign mabawasan man lang ang bigat na dala ko.
"Kung gusto niyong kaawaan ko kayo, sana maawa din kayo sa'kin. Dahil pagod na pagod na pagod na ako." Mabagal ngunit mariin kong sabi sa kanila. "Bigyan niyo ako ng oras para magpahinga. Please, ako na ang nakikiusap. Leave-me-alone."
Hindi na nila nagawang makapagsalita matapos kong sabihin ang lahat ng yon at sa ginagawa nilang pagtitig sa akin ngayon ramdam ko kung gaano din sila nasasaktan. Sakit na bumabaon hanggang puso.
Hindi ko maiwasang mag iwas ng tingin sa kanila dahil hindi ko magawang salubungin ang mga matang puno ng sakit.
Ilang saglit pang pagtitig sa akin ay marahan din silang umalis sa harap ko. Nakikita sa gilid ng mata ko na sa bawat hakbang na ginagawa nila alam ko na sa akin pa rin nakatuon ang mga mata nila. Hindi ko na sila hinabol ng tingin at sa ilang sandali ay nakarinig rin ako nang pagbuhay ng makina at tuluyan ding nakaalis.
Hindi ko magawang gumalaw. Ilang minuto akong nakatayo sa kinatatayuan ko kanina pa hanggang sa naramdaman ko nalang na lumapit sa akin si Nana Ena.
Tinignan ko lang siya at kitang kita sa mga mata niya kung paano din siya nasasaktan lalo na sa eksena kanina sa pagitan namin ng mga mulang ko.
"P-pasensya ka na, hija." Napayuko si Nana ng sabihin iyon. Ramdam ko ang sinseridad niya sa mga katagang sinabi niya.
Marahan kong inangat ang ulo niya para salubungin siya ng tingin. Mangiyak ngiyak ito ng magsalubong ang tingin namin.
"No Nana, it's okay. Naiintindihan ko ho." Nakangiti kong sabi rito. "Besides, I'm fine Nana don't worry." sinserong sabi ko pa rito at niyakap siya. "Pero sana sa susunod 'wag niyo ng gagawin 'yon ha? Wala na kayong ibang papapasukin na ibang tao dito maliban sakin lalo na kung walang permiso ko. Nagkakaintindihan tayo Nana?" Sabi ko habang humihiwalay sa yakap. "Magtatampo na talaga ako sa inyo kapag naulit yon."
"Pasensya ka na talaga hija. Tara, kumain ka na muna."
"Hindi na ho, busog pa ako. Mamaya na lang ho siguro ako kakain," pagtanggi ko.
"Ganun ba?" nahihimagan dito ang lungkot sa boses niya. "Tawagin mo nalang ako kapag may kailangan ka ha?"
Tango na lang ang naisagot ko sa kanya. Ngumiti pa ito pero alam ko sa mga ngiting yon ang sakit din na tinatago niya. "Akyat na ho ako. Kumain nalang kayo at wag niyo na ho ako hintayin." Bilin ko pa dito. "Una na po ako." Paalam ko pang muli bago tuluyang umakyat.
Pagpasok ko sa kwarto nilock ko agad ang pinto. Sinisiguro na walang makakapasok sa kwarto ko.
Padapa kong ibinagsak ang katawan sa kama at kinuha ang isang unan na malapit sa akin at doon nagsisigaw.
Pilit kong inilabas lahat ng nararamdaman ko sa pagsigaw pero ako din ang natalo dahil hindi sapat ang pagsigaw lang para mailabas ang lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayon.
Can somebody out there help me? Help me from this nightmare. Can someone wake me up? Please, help me.
Nakakapagod ang paulit ulit na sakit. Nakakasawa. Gusto ko na lang tumigil ang oras at huwag ng magpatuloy pa sa mga susunod na araw. Dahil natatakot na ako, natatakot na ako sa susunod na mangyayari, sa mga susunod na bukas...
I used to be a cold-hearted person and I am sure enough that no one can warm the coldness on it but now it seems like that I can't get used to it because I'm slowly breaking into pieces . . . again.
