[ 🌿 𝒁𝒂𝒘𝒈𝒚𝒊 🌿]
"မိုမို! "
ကန္ေဘာင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီးသူပါတတ္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးမွိတ္ေနသည့္ေကာင္ေလးကၿငိမ္သက္လ်က္။
"ကိုယ္ေခၚေနတယ္ ၾကားလား"
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကိုဖြဖြပုတ္ရင္း သူရိန္ဈာန္တုန္လႈပ္ေနမိသည္။ ဒီကေလးေလးတစ္ခုခုျဖစ္သြားလို႔မျဖစ္။ သူရူးမွာ။
ေၾကာက္႐ြြံ႕မႈေၾကာင့္လက္ကတုန္လို႔။
"မိုမို...ထဦးေလ.."
ရင္ဘက္ကိုလက္ျဖင့္ဖိကာကေလးေလးသတိရလာဖို႔သူႀကိဳးစားၾကည့္သည္။မရ။ နိုးကိုမလာ။
ပါးေလးကိုပုတ္လိုက္၊ ရင္ဘက္ကိုဖိလိုက္နွင့္ သူရိန္ဈာန္အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ ဘဲေပါက္ေလးကမ်က္လံုးေလးကိုပိတ္ကာၿငိမ္သက္ေနသည္။
တစ္ကိုယ္လံုးလဲေအးစက္လို႔။
"မိုမို!"
"အားးးး! ဦးဈာန္!"
ေအာ္ဟစ္ရင္းထထိုင္လာသည့္မိုမိုေၾကာင့္ သူရိန္ဈာန္အံ့ၾသသြားသည္။ ငုတ္တုပ္ေလးထိုင္ေနသည့္ေကာင္ေလးကသာမာန္ေလးပဲ။
သူရိန္ဈာန္ဝမ္းသာသြားၿပီး ေရွ႕မွေရစိုေနသည့္မိုမို႔အားတင္းက်ပ္စြာဖက္လိုက္သည္။ သူစိုးရိမ္သြားတာသူသာသိသည္။
"ဘာ..ဘာျဖစ္သြားေသးလဲမိုမို"
ထိုအခိုက္ သူအတြန္းခံလိုက္ၿပီးေနာက္ပင္ယိုင္က်သြားသည္။ မိုမိုက သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွအတင္းထြက္ကာ ဒိုင္းခနဲ႔ေရာက္လာတဲ့မ်က္ေစာင္း။
"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ...ေသမဲ့လူသာဆိုေသေနၿပီ ...အသက္ကယ္ဖို႔ကိုတုန္ခ်ိေနတာပဲ..ထမင္းမစားရေသးဘူးလား...နႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ၿပီးေလသြင္းေတာ့ ခင္ဗ်ားဖင္ေႁမြကိုက္မွာမို႔လား...တကယ္သာေရနစ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ!"
တရစပ္ေျပာေနသည့္မိုမိုေၾကာင့္သူအံ့ၾသသြားသည္။ ဘဲေပါက္ေလးကစိတ္တိုေနတာလား။
"ေနပါဦး...မင္းေရမနစ္ဘူးလား"
"ဘာကိစၥေရနစ္ရမွာလဲ....ကြၽန္ေတာ္အကြၽမ္းက်င္ဆံုးကပူတင္းလုပ္တာနဲ႔ ေရကူးတာပဲ...ငယ္ငယ္ကတည္းေရထဲမွာပဲႀကီးလာတာဗ်...ေရဆိုေအးေဆးပဲ"
