[ ❀ 𝒁𝒂𝒘𝒈𝒚𝒊 ❀ ]
မိုမို တမင္သက္သက္ ဦးဈာန္ကို ဖုန္းမေခၚဘဲထားလိုက္သည္။ ခုေလာက္ဆို ဘယ္လိုေနမလဲမသိ။
သူ႔ကိုေရာသတိရရဲ႕လားမသိဘူး။ မနက္က ေရကူးေနသည့္ ပံုေလးေတြကို Igတြင္တင္လိုက္ေသးသည္။
ေသခ်ာေပါက္ဦးဈာန္ျမင္ေလာက္သည္။ဒါကိုေတာင္ ဖုန္းမေခၚေသး။ အရင္လို သူကစေခၚမယ္ထင္ေနတာလားမသိ။
မိုမိုလံုးဝမေခၚနိုင္။ အတၲေျပာသလို အတင္းဝင္လံုးလို႔မျဖစ္ဘူး။ နည္းနည္းေလးေတာ့ခပ္ေခ်ေခ်ေနလိုက္ဦးမည္။
ရုတ္တရက္ အသံျမည္လာသည့္ ဖုန္းေၾကာင့္ မိုမိုရင္ထဲထိတ္ခနဲ႔။
ေဘးနားခ်ထားသည့္ ဖုန္းကိုအသာေလးယူၾကည့္ေတာ့ ဦးဈာန္။ သူေပ်ာ္သြားသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကိုဖုန္းဆက္လာၿပီ။ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရွဴလိုက္ရင္း ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့တစ္ဖက္က ခ်က္ခ်င္းထြက္လာသည့္အသံ။
"ဘဲေပါက္ေလး"
မေတြ႕တာၾကာလို႔လားမသိ။ ဦးဈာန္၏ အသံကခါတိုင္းထက္ပိုၿပီးနားေထာင္ေကာင္းေနသလို။
"ဦးဈာန္"
"ေနနိုင္လိုက္တာဘဲေပါက္...ဖုန္းေတာင္မဆက္ဘူး"
"ဦးဈာန္ကလဲ ေမ့သြားလို႔ပါ...အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖတို႔ကိုစကားေျပာရင္းဖုန္းဆက္ဖို႔ေမ့သြားလို႔"
"အင္းပါ...ဟုတ္ပါၿပီ"
"ဦးဈာန္အိပ္ေတာ့မလို႔လား"
ည၉နာရီေလာက္ရွိၿပီျဖစ္၍ မိုမိုေမးလိုက္ျခင္း။ခါတိုင္းဆို သူနဲ႔အတူတူအိပ္ေနက်ေလ။
"အင္း...အိပ္ေတာ့မလို႔...မအိပ္ခင္ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တာ"
"ဟုတ္ဟုတ္...ကြၽန္ေတာ့္ကိုလြမ္းရင္ ဘဲရုပ္ကိုဖက္ထားလိုက္ဦးဈာန္ "
သူကသာသေဘာတက်ေျပာေနေပမဲ့ တစ္ဖက္မွ ဦးဈာန္၏ သက္ျပင္းခ်သံခပ္သဲ့သဲ့ကိုၾကားလိုက္သည္။
မိုမိုနည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဦးဈာန္...စိတ္ရႈပ္စရာေတြရွိလို႔လားဟင္"
