Sensedim | MashiKyu

İlk karşılaşma

Minik olan elindeki oyuncak ütüyü oflayarak yanına bıraktı.

Buradaki ilk günüydü. Kimseyi tanımadığı gibi onlar gibi konuşmayı da bilmiyordu. Annesinin öğrettiği kelimeleri de hemen unutuyordu. Bir şeyleri aklında tutmak, tıpkı bir yetişkin işi gibi çok zordu onun için.

Ellerine bakarak onun gibi birinin çıkmasını bekledi ümitsizce. Ülkesinden ayrılıp kilometrelerce uzağa gelmiş, tanımadığı, bilmediği bir sürü insan ile bu okul dedikleri yerde yalnız kalmak zorunda kalmıştı.

"Hey!"

Ona yöneltildiğini düşündüğü ses ile ürkekçe bakışlarını ellerinden kaldırdı.

Belki de hayatında gördüğü en güzel gülümselerden birine sahip bir çocuk ona bakıyordu. Tabii annesinden sonra en güzel gülümsemeye sahip çocuk... annesi hep onun için değerli ve özel olmuştu.

"Korece konuşmayı bilmiyor musun?"

Dediklerinden tek bir kelime dahi anlamadığı çocuğa boş bakışlarını sürdürdü. Uzun olan anlamış gibi başını salladı.

"O zaman biz de konuşmadan oyun oynarız."

Ağzında geveleyerek konuşsa da minik olan anlamıyordu ya sonuçta.

Uzun olan elindeki maket uçaklardan birini minik olana verip yeniden kocaman gülümsedi. Ayağa kalkıp kendi elindeki uçak ile birlikte dönmeye başladı. Ağzından da garip sesler çıkartarak uçuyormuş gibi yapıyordu kendince.

Minik olan eline tutuşturulan uçağa baktı bir süre. Bu ona ülkesini hatırlatmıştı. Orda bıraktığı arkadaşlarını, yaşamını, oradaki minik bahçeli evlerini, her gün birlikte top oynamaya çıktığı en yakın arkadaşı Yoshi'yi...

Küçük olsa da akallıydı, bu yüzden hemen göz yaşlarını elinin tersiyle itip elindeki uçağı ile oyun oynayan garip çocuğa katıldı.

Birbirlerinin gelecekleri olacaklarını bilmeden kahkahalar atarak uçakları uçarmaya devam ettiler. Halbuki o uçaklar en büyük yıkımlarına sebep olacaktı.