Üzerimdeki nefes

111 25 24
                                    

Üzerimdeki nefesi, vücuduma her değdiğinde kusacak gibi olduğum elleri... Her şeyiyle midemi bulandırıyordu. Ben ise sesimi çıkaramayacak kadar güçsüzdüm.

"Yapma..."

O kadar kısıktı ki sesim, ben bile duyamıyordum.

"Korkma."

Rahatsızdım. Neden bunu yaptığını anlayamayacak kadar da küçüktüm. Canım yanıyordu, bana dokunsun, nefesini tenimde gezdirsin istemiyordum ve korkuyordum.

Ondan öylesine korkuyordum ki kimseye bahsedememiştim, sesim çıkmıyordu. Konuşma, anlatma diyordu hep bana. Ne bileyim? Dedim ya, küçüktüm.

"Lütfen, yapma."

Bir kez daha yalvardım, sanki beni dinliyormuş gibi. Ağladım, sanki bu onu durduracakmış gibi. Ellerini vücudumda gezdirmeye devam etti.

"Dokunma."

Karanlık odamın kapısı gıcırdayarak aralandı. Sonunda vücudumdan uzaklaşan elleri sayesinde derin bir nefes aldım. Abim hızla onun üzerine atladı.

"Ne yaptın kardeşime?"

Bağırışları odada yankılanırken yere çöktüm. Bunların hiç yaşanmamış olmasını diledim tanrıdan.

Titrek ellerimle yaşlarımı silip bağırarak ağlarken o adamın camdan aşağı düşüşü silinmedi hiç anılarımdan. O gün yaşanan her şey, dün gibiydi hatıralarımda.

Abisinin ölümüne sebep olmuş olmama rağmen Junkyu beni hiç bırakmamıştı sanki. Aksine her zaman desteğini hissetmiştim. O gün bunlar yaşanmasaydı belki de hep böyle kalabilirdik.

Annem nefret etti, etrafta gördüğü bütün orta yaşlı erkeklerden beni korumaya çalıştı. Tek kötü düşünceli adam Junkyu'nun abisi olsa bile sanki herkes kötüymüşçesine koruyup kolladı beni. Doğru ya, sırf bu yüzden Junkyu ile görüşmeme izin vermezdi.

'Aynı abisi gibi o da, uzak duracaksın.'

Kulaklarımda çınlardı bağırışı...

Abisinin ölümünün ardından o gün Junkyu'yu son görüşüm oldu. O da anlayamamıştı ne olduğunu benim gibi, küçüktü. Bana el sallarken sunduğu o buruk gülümsemenin ardındaki acıyı, hüznü, kırgınlığı görebiliyordum. Ne gelirdi ki elimden? Gidiyordum artık. Bu koca ülkede onu tek başına bırakıyordum.

Benim yüzümdendi. Benim yüzümden ayrı düşmüştük. Şu anda aramızda geçen her şeyin suçlusu bendim.

Nereden bilecektim böyle olacağını? Bütün çocukluğumu Japonya'da yeniden Junkyu ile buluşma hayali ile geçirmiştim halbuki.

Hak etmiyordum onu da sevgisini de...

Sensedim | MashiKyuHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin