Bloedleugens [NL ONC2021 Grote Winnaar] ✓

Hoofdstuk 14

Die avond konden mijn benen weer mijn eigen gewicht dragen zonder na drie meter knikkende knieën te krijgen. Het gif vloeide langzaam uit mijn systeem, waardoor mijn spieren weer ontwaakten alsof er niets aan de hand was geweest. Dus kon ik, nadat ik de hele dag in Dwayne's bed had gelegen, bij het vallen van de avond eindelijk weer de frisse buitenlucht in stappen.

De zee was rustig. De Zypher voer gestaag voort. De zilte lucht liet mijn ogen even prikken en liet de dunne deken die ik om mijn schouders had geslagen opwaaien. Hoewel ik mijn spierkracht grotendeels terug had, voelde ik mij nog niet helemaal fit. Mijn hoofd bonsde en soms trilden mijn handen nog lichtjes. Maar iemand die voorheen van zonsopgang tot zonsondergang in de straten van Listra te vinden was, kon je niet lang binnen houden. 

Aan de horizon zakte de zon de zee in. Taken werden afgerond voor de dag, touwen en gereedschappen werden opgeborgen. De sterren kwamen op zo'n rap tempo tevoorschijn dat ik ze amper kon tellen. Onder het dek rezen gemoedelijke geluiden op. De geluiden wisten een aanlokkelijke melodie bovendeks niet te overstemmen.

Ik volgde de muziek die aanzwol toen ik steeds wat dichter bij het roer kwam.

Er waren geen instrumenten. De melodie waarop de liederen gezongen werd, werd door de aanwezigen gemaakt. Er werd gestampt met voeten, geklapt, geneuried en gezongen. Het waren de liedjes die 's avonds laat in de kroegen van Listra ook ten gehore werden gebracht. Meestal wat minder zuiver dan nu.

Een groep van twintig piraten zat bij elkaar. Enkele flessen rum werden doorgespeeld tussen de noten door. Er werd gelachen om de schunnige teksten over rondborstige vrouwen. Er werd gepord en getreiterd. Dit waren niet zomaar bemanningsleden. Dit was een familie. Ze waren elkaar net zo goed trouw als dat ze dat Dwayne waren. Misschien zelfs nog wel meer.

Mijn lichaam volgde de deining van het schip terwijl ik luisterde naar de vurige, ongepaste liederen. Ik genoot van een kort moment waarin ik niet opgemerkt werd. Een moment waarin ik slechts een geest was. Een moment wat veel te kort duurde. 

'Goed om jou weer op je voeten te zien staan,' merkte Odin op, die zich na enkele minuten had losgemaakt uit de groep.

Ik trok de deken nog wat strakker om mijn schouders. Zeker toen ik Dakota in het midden van de groep zag zitten, dit keer wel met een echte fles rum in haar gretige handen, voelde ik hoe fragiel mijn positie hier was.

'Eén harde golf tegen de boeg aan en ik kletter ongetwijfeld weer op de grond,' mompelde ik, waarna ik mijn steun zocht tegen een van de vaten.

Tot mijn verbazing ging Odin op het vast naast mij zitten. Zo bleven we enkele minuten in stilte zitten luisteren terwijl de piraten om ons heen onverstoorbaar verder gingen met zingen. De wind werd steeds was koeler en sloeg tegen mijn deels blote armen. En toch was dat precies wat mijn oververhitte lichaam nodig had.

'We dachten even dat we je kwijt waren,' merkte Odin uiteindelijk op.

Ik snoof. 'Ik weet zeker dat de meesten hier mij liever kwijt dan rijk zijn.'

Mijn blik werd gevangen door een piraat voor wie dat zeker gold. Toen ik knipoogde, wendde hij zijn blik weer af. 

'Dat geloof ik ook wel,' grinnikte Odin.

'Dwayne zei dat jij ook de wacht hebt gehouden,' zei ik, waarna ik mijn blik naar hem richtte.

Odin staarde voor zich uit. 'Je bent mijn verantwoordelijkheid. Als ik je niet had laten gaan op het feest, was het niet gebeurd.'

Toen mijn hoofd weer begon te bonzen ging ik verzitten. Het gif had een grote tol van mijn lichaam geëist. De dreunende muziek en het schelle gelach droegen daar niet in positieve zin aan bij.