Bloedleugens [NL ONC2021 Grote Winnaar] ✓

Hoofdstuk 18

Dwayne greep nog naar mijn keel, maar hij kon weinig uithalen. Zijn nagels krasten zonder resultaat langs mijn nek. Ik duwde hem van mij af en trok de dolk in diezelfde beweging uit zijn lichaam. Hij haalde stotend adem terwijl hij zijn woedende blik niet van mij losmaakte. Hij stierf met diezelfde, kille woede in zijn ogen.

Mijn handen trilden, mijn ademhaling was bevend. Een kort moment stond de wereld stil.

'Dat duurde lang genoeg,' merkte Dakota zoetjes op terwijl ze uit de begroeiing tevoorschijn kwam. 'Als je er nog langer over had gedaan, hadden de muggen mij lek geprikt.'

Ik draaide me naar haar toe. Het mes waarmee ze eerder had gespiegeld draaide tussen haar vingers. 

Ik snoof. 'Dus ik had nog wat langer moeten rekken.'

Dakota begon te lachen, maar ik zag dat ze haar best deed om niet naar het lichaam van Dwayne te kijken. Ik kon het haar niet kwalijk nemen. Zij was op de Zypher opgegroeid. Ze was naast hem groot geworden. Ondanks de littekens die ze bij zich droeg. Littekens die hij haar had gegeven. Littekens die ontstaan waren door zijn gebrek aan bescherming op een schip vol lustige mannen.

Ik wenkte met mijn hoofd naar de richting van het strand. 'Tijd om te gaan.'

Ze knikte en twijfelde geen seconde toen ik mijn eerste stappen door de jungle zette. De adrenaline gierde nog door mijn lichaam. Er kon nog zoveel mis gaan. Als ik de verkeerde keuze had gemaakt... Als Dakota's informatie niet klopte...

Maar toen we bij het strand aankwamen, maakte mijn hart een sprongetje. De tranen welden op in mijn ogen toen ik geen gevecht aantrof, maar een gecontroleerde situatie. Voor mij veelal vreemde piraten hielden de bemanning van de Zypher in bedwang. Ze werden naar de grond gewerkt en daar gehouden. En dat allemaal onder het bevel van één man.

'Semir,' lachte ik, waarna ik naar voren stoof.

De donkere man keek op toen hij zijn naam hoorde en de grijns die op zijn gezicht stond werd alleen maar breder toen hij zijn armen spreidde om mij op te vangen. Met veel liefde vloog ik in de armen van de man die mij jaren getraind had. Die mij de boeken met de oude taal had toegeschoven.

Mijn oom.

'Heel even begon ik te twijfelen of Jytte het bij het rechte eind had,' zei hij lachend terwijl hij zijn armen om mij heen sloot.

Ik lachte door mijn stromende tranen heen. 'Mijn hemel, ik durfde het niet te geloven toen ik jouw schip in de haven van Andrios zag liggen.'

Alle adrenaline kwam eruit. Alle stress die ik de afgelopen paar dagen had gehad, verdween als sneeuw voor de zon. Er had zoveel mis kunnen gaan. Als Jytte de boodschap niet door had gegeven, had Semir mij hier nooit gevonden.

'Mijn spionnen zijn nog ergens goed voor,' zei hij, waarna hij mij losliet.

Met een grijns veegde ik mijn tranen weg en knikte ik. 'Help me eraan herinneren dat ik haar bedank.'

Hij sloeg zijn arm om mij heen en ik betwijfelde het of hij mij na alles nog los zou laten. Hij gebaarde naar de bemanning van de Zypher die zowel woedend als compleet verward oogde. Ik las mijn eigen verraad in de ogen van Odin, die zonder schaamte naar mij staarde. Zou hij weten wat er in de jungle was gebeurd? Waarom Dwayne niet hier was?

'Wat wil je met hen doen?' vroeg hij. 'Zullen we het zand rood kleuren?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, de bloedschuld is vereffend. Dwayne Jones is dood.'

Er had genoeg bloed gevloeid. Hoewel Dwayne's bemanning nog genoeg redenen had om ons achterna te komen zodra dat kon, zouden ze dat niet doen. Niet alleen koos ik er nu voor om hun levens te sparen, ook waren ze niet zo dom om achter ons schip aan te komen. Want er mochten dan wel een handjevol schepen met de vlag met een hert rondvaren, er was maar één schip wat een rode vlag met een hert hanteerde. Een vervalste vlag om de ware identiteit van het schip te verhullen.