☣RAVEN☣

☣ III. Yayın; yaranı müzikle deşmekten korkma ☣

"Uzun bir aradan sonra herkese yeniden merhaba. Sizin de bildiğiniz gibi Raven dünyayı etkisi altına alalı neredeyse yarım yıl oluyor. Artık hiç bir şey eskisi gibi değil. Zombi filmlerini aratmayan hayatlar yaşıyoruz. En azından siz yaşıyorsunuz. Ben hala bu aptal tesisteyim. Bulunduğum tesiste de dünyanın çoğu yerinde olmadığı gibi elektrik yok ama radyolar sağ olsun, haberlerinizi alıyorum. Bu videonun sesini de yüksek ihtimalle yine radyo ile size ulaştırırım ama videonun kendisi için net bir şey söyleyemem."

Tesis müdürünün odasından aldığım viski şişesinin kapağını açtım ve dibinde kalan son bir kaç yudumu bir bardağa boşalttım.

"Duyduğunuz şey 1987 yapımı bir viski. Evet, doğru. Narsismimiz yine kazandı ve sonunda hayatta kalma iç güdüm vicdan azabıma baskın geldi. Bende artık kimsenin gelmediği ve tabi aklı olanın gelmeyeceği bu tesisi bir insanın yaşayabileceği şekilde donattım. Yalnızlığın tadını çıkarıyorum. En zoru tüm zombileri bulunduğum kattan uzaklaştırmak oldu. Bir çok kez ısırıldım ve hırpalandım ama sonunda hepsinden kurtuldum. Diğer katlar onlarla dolu olsa da bulunduğum kat güvenli. Anne babamı ormana gömdüm. Onlar için güzel bir yer olduğunu düşünüyorum. Tamam biraz korkunç ama son zamanlarda her yer biraz öyle değil mi zaten? Doktorların cesetlerini gömmekle uğraşmadım ve öylece tesisin bir köşesine fırlattım. Haha! Evet, devran döndü ve artık zorba benim."

Yüzümdeki acı gülümsemem artık neredeyse kimliğim olmuştu. Onu değil yüzümden silmeye çalışmak sorgulamıyordum bile. Tadını çıkardığımı iddia ettiğim yalnızlık her gün beni yiyip bitiriyordu. Çatallanmış sesimi öksürerek temizledim ve konuşmama devam ettim.

"Ölülerle uğraşmadığım günlerde ise hayatta kalmanın yeni yollarını öğreniyorum. Mesela laboratuvarlardan birini antrenman odası yaptım. Antrenman yapacağım zaman oraya kilitlediğim zombilerle dövüşüyorum. Başta sonu hep ısırılmamla bitiyordu ama şu aralar daha iyiyim diyebilirim. Ha bir de artık tanınmayacak hale geldikleri için hiç bir doktorun hangisi olduğunu kestiremiyorum ama hangisinin kim olduğuna dair en yakın tahminlerde bulunduğum bir oyun oynuyorum. Beni yargılamayın son zamanlarda konuşacak birini bulmak epey zor. Ben de kendimi böyle eğlendiriyorum. Sizin de anlayacağınız üzere bu yayını da yine bu sebeple yapıyorum. Her neyse. Tesiste hayatta kalmak için işime yarayacak bir şeyler bulmaya çıkmışken turnayı gözünden vurdum ve silah deposuna girdim. Taşıyabileceğim en iyi silahları da kendi katıma getirdim. Zombileşmiş güvenliklerdekileri de aldım. Tamam kabul aslında buna gerek yoktu çünkü silah kullanamıyorlar ama başta bende kullanamıyordum. Ve anlarsınız biraz atış talimi yapmaya ihtiyacım vardı."

İmalı bir tonda söylediğim bu sözleri elimi silah şeklinde havada sallandırarak ve namlu kısmına üfleyerek destekledim. Bu hareketimi görecek kimse olmayacaktı çünkü radyoda yayınlayabileceğim tek şey yayının ses kısmıydı ama yine de bu hareketi yapmıştım işte.

"Kulağa intikam alıyormuşum gibi geldiğinin farkındayım ki aslında biraz da öyle. Ve evet bunu saklama gereği de duymuyorum. Günümün çoğunu araştırma kayıtlarını okuyarak geçiriyorum. Bu duruma bir çözüm arıyorum ama toplu bir çözüm şimdilik imkansız görünüyor. Tedaviyi herkese tek tek uygulamaksa maddi manevi çok külfetli. Ama yine de okuyorum çünkü canım sıkılıyor. Aslında ne yalan söyleyeyim arada bir tüm kayıtları yakmak istiyorum. Ailem iyileşemedi. Kimse iyileşemesin istiyorum. Ama sonra kendimi durduruyorum. Kulağa fazla gamsız gelsem de bir noktada bana hak verdiğinizi biliyorum. Eğer şu an bildiğim şeyleri en başta biliyor olsaydım anne babamı iyileştirebilirdim. Ama o zaman bu kadar uzun bir vaktimin olacağını bilmiyordum. Gerçekten de o siktiğimin siyasilerinin itibarlarını zedelemek pahasına olsada burayı patlatacağını düşündüğüme inanamıyorum. Kasaba karantinaya alındıktan sonra herkes her şeyi öğrenmiş olsa da yine patlatamadılar. Çünkü halk ben iyileştirilebildiysem kasabadakilerin de iyileştirilebileceğini düşünüp bombalamalar yapılmasın diye protesto yaptı. Yani yapış, ben bunu daha sonra öğrendim. Çünkü malum ilk üç hafta laboratuvarın zemininde oturmaktan başka neredeyse hiç bir şey yapmadım. Her neyse protestolar sadece 2-3 gün sürmüş çünkü ne yapılacağına dair karar verilemeden Raven çoktan kasabanın dışına çıkmış. Ve sonrası malumunuz.. Her neyse, bu kadar iç karartıcı sohbet yeterli. Bir şey diyeceğim; dünyayı kirletmeyi başaramadığımız bu yarım yılda bile dünya nasıl da yenilendi farkında mısınız? Hoş fark etmemek imkansız gibi bir şey. Arada bir tesisten çıkıp kasabaya iniyorum. Orada bile her yer yemyeşil. Belki de en iyisi buydu, bilmiyorum. Belki de o gün tesisi bombalamamaları, salgının yayılması iyi bir şeydi. Tüm dünyanın kendine gelmesi için bir fırsattı. Bilmiyorum. Ama konu her ne ise bile artık buradayız ve geri dönemeyiz öyle değil mi? Ah! Şehir demişken size dinletmek istediğim bir şey var."

Heyecanla ayaklandım ve kasabadan aldığım pikaba son zamanlardaki favori şarkımın içinde bulunduğu bir plak koydum. Geri yerime oturdum ve bir elimle viskimi yudumlarken diğeri ile açtığım şarkıyla uyumlu bir ritim tutmaya başladım.

"Şehirdeki favori yerimden, plak ve kasetlerin satıldığı QUIET'tan aldım bunu. Bir plak dükkanı için ilginç bir isim olduğunun farkındayım ama belki de orayı güzel yapan da bu tezatlıktır. Bu şarkı bana nasıl yapıyor bilmiyorum ama hayatı gerçekten yakalayan tek müzik türünün rock olduğunu hissettiriyor. Bilirsiniz, artık bir müzik dinlemenin bile lüks olduğu bu günlerde size daha azını sunamazdım. Bir süre gözlerinizi kapatın ve müziği hissedin. Müziğin çoğu yaraya çok iyi geldiğini göreceksiniz. Bazılarının ise dibini kazıyor evet ama eğer bir şey yaranızı kazacaksa.. bırakın bu şey müzik olsun. Ha bir de.. insanların bencilliği yüzünden hayatı maf olmasına rağmen hala bir aptal gibi insanları kurtarmaya çalışan bu kızı unutmayın."

📀 maNga - alışırım gözlerimi kapamaya 📀

(🌔🌓🌒🌑🌘🌗🌖)