Τα χρονικά της Michelle milligan

~viginti duo~

"απλά... Άσε με κάτω και θα κοιμηθώ εδώ" έδειξα το κρύο πάτωμα καθώς η Irma άνοιγε την πόρτα του κοιτώνα μας "έλα λίγο ακόμα έχουμε, θα τα καταφέρεις" κρατήθηκα καλύτερα απο τον ώμο της γιατί γλιστρούσα, δίχως να έχω δύναμη για να μείνω όρθια.

Ήμουν εξαντλημένη απο την διαδρομή που είχα διανύσει με τον Fred και τον George και με είχε πάρει ο ύπνος σε έναν καναπέ στο δωμάτιο αναψυχής του hufflepuff. Ο Jasper είχε κοιμηθεί και αυτός δίπλα μου όπως συνήθως.

Η Irma με άφησε αργά και προσεχτικά στο κρεβάτι μου. Τεντώθηκε και μια έκφραση πόνου αποτυπώθηκε στο πρόσωπο της "θα με διευκόλυνες  πολύ περισσότερο αν την επόμενη φορά προσπαθούσες και λίγο και δεν χρειαζόταν να σε σύρω μέχρι εδώ ή αν δεν υπάρξει επόμενη φορά" ψιθύρισε ανάμεσα στα χασμουρητά της.

Η Aria και η Merope κοιμόντουσαν ήδη. Ως απάντηση της έδωσα ένα μουγκρητό και σκεπάστηκα καλύτερα "παρακαλώ και καληνύχτα και σε εσένα" είχα σταματήσει πλέων να την ακούω.

Αργά το βράδυ ξύπνησα από ένα περίεργο συναίσθημα σαν κάποιος να με παρακολουθεί. Ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριά, απλά ήθελα να με ξαναπάρει ο ύπνος αλλά αυτό το συναίσθημα μεγάλωνε όλο και περισσότερο.

Μη μπορώντας να το αγνοήσω πλέων άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα τριγύρω και τα τρία κορίτσια κοιμόντουσαν. Αλλά εγώ ακόμα ένιωθα παράξενα. Το βλέμμα μου έπεσε μπροστά απο την βιβλιοθήκη.

Ήξερα ότι κοίταζα το σωστό σημείο αλλά το σκοτάδι δυσκόλευε την  'αποστολή' μου. Το φως από το φωτάκι της Merope δεν έφτανε ως εκεί. Ένα τρίξιμο στο πάτωμα με έκανε να τιναχθώ ολόκληρη. Ότι η όποιος και αν ήταν εκεί πλησίαζε.

Έκανε ένα βήμα μπροστά και τότε μόνο τότε μπόρεσα να διακρίνω μια ανδρική σιλουέτα. Το μόνο όπλο που κατείχα εκείνη την στιγμή ήταν η φωνή μου οπότε την χρησιμοποίησα. Τα ουρλιαχτά μου ήχησαν σε όλο το δωμάτιο αλλά κανείς δεν αντέδρασε.

"Φώναζε όσο θες, δεν σε ακούνε" ήξερα αυτή την φωνή ήξερα ακριβώς σε ποιόν ανήκε αλλά κάποιος ή κάτι δεν με άφηνε να την αναγνωρίσω, να ονομάσω το πρόσωπο που κρύβεται στις σκιές.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, κάθε χτύπος της αντιστοιχούσε σε ένα χτύπο ρολογιού. Οι στιγμές περνούσαν αλλά εγώ είχα παγώσει 'γιατί δεν με ακούνε' έπρεπε να κάνω κάτι. Έτρεξα στο κρεβάτι της Irma και άρχισα να την ταρακουνάω με μανία.

"Μην κάνεις τον κόπο δεν θα ξυπνήσουν ούτος ή άλλος ήρθα εδώ απλά για να μιλήσουμε" γέλασε ειρωνικά. Δεν αντιδρούσε κατάλαβα ότι είναι καλά όταν την άκουσα να ροχαλίζει όπως και την Merope, δεν ήξερα τι να κάνω. Απλά ήθελα να φύγω από εκεί, να φύγω μακριά του.