Τα χρονικά της Michelle milligan

~duodecim~

"Milo σήκω πάνω χρειάζομαι την ρόμπα μου" η Irma με πλησίασε και πήρε τον γάτο της αγκαλιά "ευχαριστώ" είπα ενώ έβαζα την ρόμπα μου.

Η πόρτα του κοιτώνα άνοιξε και μπήκε μέσα η Aria και η Merope. Άρχισαν να τρέχουν μέχρι που έπεσαν και οι δύο πάνω μου και με αγκάλιασαν "μπράβο εχθές ήσουν τέλεια" "συγγνώμη που στο λέμε τώρα αλλά όταν επιστρέψαμε εχθές κοιμόσουν ήδη"

"Σσσ προσπαθώ να κοιμηθώ" παραπονέθηκε η Karmen η γυναίκα με το τεράστιο δάχτυλο που ζωγράφισε η Irma "συγγνώμη" απολογήθηκα και αφού ευχαρίστησα τα κορίτσια αποχώρησα από τον κοιτώνα.

Σήμερα αφού είναι Κυριακή δεν έχουμε μαθήματα όποτε πήγαινα προς την μεγάλη τραπεζαρία για να βρώ τον Ezra και τον Cedric. Σε λίγο θα μας έβρισκε και η Irma διότι ήταν με την Sophie κάθε φορά που βρίσκουν λίγο χρόνο είναι μαζί.

Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη της ρόμπας μου και έβγαλα το κολιέ που μου έδωσε ο Cedric. Πήγα να το τοποθετήσω γύρο από το λαιμό μου αλλά κάποιος μου τι άρπαξε "εει" παραπονέθηκε.

Ο Draco μαζί με τους φίλους του γέλασαν "Draco μπορείς να μ το δώσεις σε παρακαλώ;" τον ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

"Αω αν το κρατήσω θα πληγωθεί το αγόρι σου ο Cedric;" "Είναι φίλος μου" είπα ενώ τον αγριοκοίταξα "Ναι σίγουρα" είπε ο crabbe "ω έλα τώρα απλά δώσ'το μου"

Τον πλησίασα κοιτάζοντάς το κολιέ που κρατούσε στο χέρι του έκανα ενα βήμα πιο κοντά αλλά εκείνος σήκωσε ψηλά το χέρι του και δεν μπορούσα να το φτάσω. Έκανα μύτες αλλά τίποτα ήταν αρκετά πιο ψηλός από εμένα. Τα πρόσωπα μας ήταν πολύ κοντά το ένα στο άλλο.

"Δεν θα σε πειράξει αν το δανειστώ για λίγο" "θα με πειράξει" ο crabbe και ο goyle άρχισαν να γελάνε ενώ ο Blaise δεν μίλησε " κρίμα για εσένα τότε" είπε ο crabbe. Ο Draco πλησίασε και μου ψιθύρισε στο αφτί "αν το θέλεις έλα εδώ στις δώδεκα" Τους έβλεπα μέχρι να αποχωριστούν απο το διάδρομο.

Τουλάχιστον θα το πάρω σήμερα και δεν θα χρειαστεί να κοιμηθώ με εφιάλτες. Αλλά για ποιο λόγο το κάνει αυτό; κάθε φορά που είμαστε μόνοι μας φέρεται φυσιολογικά υποθέτω και όταν είναι με τους φίλους του γίνεται αγενής και καυστικός.

Βαριά και γρήγορα βήματα με διέκοψαν απο τις σκέψεις μου ο Fred και ο George με προσπέρασαν τρέχοντας και πήγαν αριστερά προς την αίθουσα που ήμασταν στη γιορτή του Halloween και είχαμε βρει το γράμμα του Dean.

Ένας εξαγριωμένος Snape άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου "Milligan" είπε με σταθερή φωνή ενώ είχε φτάσει δίπλα μου "που πήγαν οι δίδυμοι Wesley;" απλά αναρωτιέμαι τι έκανα πάλι "πήγαν...ευθεία κύριε" "αν μου λες ψέματα θα αποβληθείς" είπε με σταθερή φωνή.