GEÇMİŞTEN GELECEĞE

Bekleyiş

Uzun uğraşlar sonucu herkesi eve gönderebilmişsin. Sadece benle Mete kalmıştık. Doktorlardan uzun uğraşlar sonrası izin alıp içeri girebilmiştik. Beni duyup duymadığını bilmiyordum ama öylece konuşmadan sadece onu izliyordum. İyice yanına yaklaştım. Elim alnındaki yaraya gitti. Pansuman yapılmıştı . Pürüzlü çıkan sesimle " ben burdayım.... sende burda mısın çağan?" Dedim ama sesim kısık çıkmıştı. Gözyaşlarımı silip" geçen internette gördüm rapunzel masalında geçen bi şarkı vardı. Çok hoşuma gitmişti sözleri ve tınısı" Dediğimde neden bunu anlattığımı bile bilmiyordum ama konuşmak istiyordum. Derin bi nefes alıp " sen sesimi sevmiştin. Bana hep şarkı söyle demiştin ama ben söylememiştim. Vaktim olmamıştı. Acaba o şarkıyı mı söylesem , hem duruma da uygun." Dedim ve cevap vermesini bekledim ama cevap yoktu. İçim burkuldu. Derin bi nefes alıp yatağın kenarında yere çöktüm Çağanın kulağıma iyice yaklaştım ve söylemeye başladım.

( çok seviyorum bu şarkıyı ya)
Hala tepki vermemişti. Kendimi toparlayıp" rapunzel masalı çok hoşuma gitmişti. Kız saçlarıyla ve sesiyle sevdiğinin yarasını iyileştiriyordu. Peki ben seni nasıl iyileştiricem? Saçlarımın iyileştirme gücü yok yada sesimin ama kalbim yetmez mi? Yoruldum artık hastane koridorundan , kavgalardan , ağlamalardan , ayrılıklardan. Hatırlıyorum ben . Kavgalarımızı , ayrılıklarımızı , başımıza gelenleri, senin karşında heyecandan nefesimin kesilmesini, senin bilerek beni heyecanlandırmalarını, sen beni öptün ya hani , o zaman hatırladım da sana söyleyemedim." Dedim ve sımsıkı elimi tutup gülerek" akıl unutur sevgilim. Her şeyi siler ama kalp unutmaz. Şimdi sen eğer beni bırakır gidersen.... benim kalbimde kalmaz. Ben zaten bi kere seni toprağa verdiğimi sandım. Öldüm ama tek farkımız beni gömmediler." Dedim. Daha fazla kendimi tutamayıp hıçkıra hıçkıra ağlarken yalvarırcasına" nolur kalkman lazım lütfen ." Dedim. Mete içeri girdi bana sımsıkı sarıldı . Hala hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ederken bi yandan da boğuk sesimle" Mete uyanması lazım lütfen uyansın." Dedim . Mete'nin elleri saçlarıma gitti . Sakinleşemiyordum içeri giren birilerini farkettim ama ağlamaktan kendime gelemiyordum. Kriz geçiriyordum sanırım. Kolumda bi acı hissettim. Gözlerim kapandı yavaş yavaş. Uyandığımda yine hastane odasındaydım . Kolumda  serum  vardı. Bizimkiler ortalarda görünmüyordu. Acısını umursamadan serumu söktüm kolum kanıyordu ama umursamadım. Bu sakinleştiriciler yüzünden dengede bile duramıyordum. Odadan çıkıp yürümeye başladım. Yoğun bakım camının orda Mete'yi ve esatı gördüm. Esat kafasını kaldırıp beni görünce hemen yanıma koştu. Donup bi şekilde ona bakıp" iyiyim " Dediğimde beni hemen sandalyeye oturtturdu.  Bişeyler söylediler ama anlamadım. Bi kaç dakika  öyle donuk şekilde durdum . Aynı ameliyathane kapısında beklediğim gibi,  ben sandalyede otururken hafif sağa doğru bakıyordum. Birinin önüme çökmesiyle o tarafa baktım. Babamdı. Gülümsüyordu ama yala olduğu belliydi. Donuk duruyordum aam gözümden bir damla yaş düştü. Babam bana bakıp" bişeyler Yemen lazım ." Dediğinde kafamı başka yere çevirdim . Yemek falan istemiyordum. Ne yapmış olursa olsun çağan içerde canıyla uğraşıyor . Ne yapmış olursa olsun ölebilir. Babam cevap vermeyeceğimi anlayınca ayağa kalktı ve uzaklaştı. 1 saat boyunca öyle durdum. Kıpırdamadan bekledim.  Mete yanıma gelip"tuana hadi eve gidelim." Dediğinde yine kıpırdamadım. Ne kadar uğraştılarsa ne yerimden kalktım nede konuştum. Kimse beni bu hastaneden çıkaramaz. Esat dizlerimin önüne çöktü. Eliyle çenemden tutup ona bakmam için kafamı çevirdi. Ona baktım bana baktığında onunda üzüldüğünü anlayabiliyordum. Ellerimi tutup" eve gidelim kızlar evde , merak etmişler seni." Dediğinde uzun zamandır konuşmadığım için çatallaşan sesimle " gelmek istemiyorum. Ben burda bekleyeceğim." Dedim. Esat ne kadar konuşsa da ikna olmadığım için ayağa kalktı. Mete babamı eve gönderdi  kendi de onunla gitti . Nevzat amca ben ve cihan hoca bekliyorduk. Onlara da gitmelerini söyledim ama dinlemediler. Her yer çok sessizdi. İçim çığlık çığlığaydı ama etraf sanki zifiri karanlık gibi.... akşam olduğunda rüya okula hiçbirimiz gitmediğimiz için cihan hocayı aramış ve olayı öğrenmişti. O da geldi. Baktı konuştu. Şimdide bekliyor . Hadi çağan ben ve o içimdeki küçük kız  sizi  bekliyoruz ... seni ve çocukluğunu bekliyoruz... dönmek zorundasın, kendinle beraber beni ve çocukluğumu da götüremezsin..
                           (Çağanın gözünden)
Ormanda yürüyorum. Zifiri karanlık ve tuananın sesini duyuyorum . Ne kadar yürüdüysem bulamadım. Beni çağırıyor ağlıyor ama onu bulamıyorum çok karanlık...  yürürken ayağım  bi şeye takılınca hemen kendimi toparladım. Taşa takılmıştım ama taşın yanında bi kağıt vardı. Kağıdı açtım . Kağıtta "Sen beni duyarsın sevgilim. Sadece dinle ." Yazıyordu . Etrafıma bakmaya başladım. Çok karanlıktı. Sonra tuananın sesini duydum. Şarkı söylüyordu. Bu şarkı rapunzel masalındaki şarkıydı. Sese doğru gitmeye başladım ama ses bi anda kesildi . Biraz daha ilerledim ama yorulunca oturdum.