MafiaStyle

Hoofdstuk 1

Vergeet niet te stemmen,
(Check eventueel ook mijn andere boeken)

Avyanne Auclair
Lief dagboek,

Vandaag is het precies 2 jaar geleden dat mama heen gegaan is. Elke dag mis ik haar weer. Elke dag word ik herinnerd aan een leegte in mijn leven, een leegte die niemand ooit in kan vullen...

Gelukkig heb ik mijn trouwe blonde kangal Cody, ik weet zeker dat hij mij nooit teleur zal stellen. Pas is hij 4 geworden, hij word ouder en groter. Laatst heb ik hem opgemeten en was 80cm hoog, hij word maximaal 95cm hoog! En mama is er niet om te zien hoe goed ik voor hem zorg...

'Cody nee!' Een vogel vliegt weg van het raam wat een erge echo maakt. Het is ten slotte een compleet verlaten huis met niks erin.

Met een sprint rent Cody achter de vogel aan. Ugh hij kan het ook nooit laten!

'Cody kom hier nu!' Mijn stem klinkt boos, maar dat is ook wel nodig om zo'n grote sterke hond in bedwang te kunnen houden. Normaal kan ik hem hier wel los laten maar nu duidelijk niet.

'Zit!' Met het meest schuldige gezicht ooit gaat hij midden op een veld zitten als hij de vogel kwijt is. Het is op zich een wel getrainde hond, maar als hij een vogel of een kat zien kan ik hem maar met moeite in bedwang houden.

'Foei!' Met een nep boos gezicht lijn in hem aan. Ik kan toch niet echt boos worden op hem? Zulke onschuldige bruine ogen.

Aan het begin van de straat kan ik mijn vader al horen schreeuwen tegen mijn broer Aiden. Sinds hij met die heks van een Teresa getrouwd is is hij niet meer te houden.

'Pap, hou je rustig alsjeblieft.' Zeg ik met een miezerig stemmetje wat achteraf niet slim was. 'Jij weer?! Je moeder zei dat je niet meer thuis mocht komen! Scheer je weg!' Mijn volledige lichaam trilt uit woede. 'Dat is mijn moeder niet!' Dat deze woorden zojuist uit mijn mond kwamen...

'Pardon?!' Met een snelle beweging maakt hij zijn riem los van zijn broek... Het is weer zo ver. 'Cody plaats.' Hij heeft natuurlijk nog geen idee wat er gaat gebeuren dus trappelt lief naar boven naar zijn bench.

Het enigste pluspunt is dat hij nu niet meer loopt te schreeuwen tegen Aiden.

Een branderig gevoel glijd over mijn arm en mijn rug. De ene na de andere klap volgt. Het lijkt niet op te houden. Ik doe erg mijn best om niet de hele buurt bij elkaar te schreeuwen.

Als hij eindelijk op houd voelt het alsof ik overal bloed heb. Ik veeg met mijn hand over mijn rug, inderdaad bloed... Ik heb mijn les duidelijk geleerd, nooit meer zeggen dat het niet mijn echte moeder is.

Al snikkend loop in naar boven en stap onder de douche. Het fijnste momenteel in mijn leven, de douche.

Uit mijn kast haal ik een paar boeken die ik vervolgens in mijn tas duw. Morgen de eerste schooldag op een nieuwe school. Dit kan je Avy. Ik ben al 2 keer van school getrapt, dit keer moet ik echt mijn best doen. Het is de laatste middelbare school in deze stad, als ik dit verpest moet ik met de bus naar school die ik helemaal niet kan betalen.

Met nog een handdoek op mijn hoofd plof ik neer op bed. Al snel voel ik warme likjes over mijn gezicht. Als je het nog likjes kan noemen.

De wonden op mijn rug en armen doen erg pijn, maar inmiddels ben ik wel aan deze pijn gewend.

Ik graai in mijn tas om mijn dagboek te pakken want ik moet aan mama vertellen wat papa zojuist gedaan heeft. Mijn hart stopt wanneer ik geen dagboek ik mijn tas zie.

Wat?! Ik ben hem vergeten. Het is 22:00, ik ga nu echt niet naar buiten om hem op te halen. Het is hopen dat hij er morgen nog ligt.

"Ding dong." Ugh vast weer een vriendin van Teresa.

'Uhm hey, beetje rare vraag maar woont er hier een Avyanne Auclair?' Hij lijkt moeite met mijn naam te hebben. Wie is dit? Ik heb geen vrienden.

'AVY HIERKOMEN NU!' Schreeuwt Teresa zo luid en zo fel dat Cody er van piept.

'Cody blijf hier ik kom zo terug.'

In een snelle beweging haal ik de handdoek van mijn hoofd.

Met veel gesteun en gekreun loop ik de trap af, alles doet pijn. Teresa loopt al snel weg, gelukkig krijg ik niet ook nog op mijn kop van haar.

'Hey, jij moet Avyanne Auclair zijn.' Vriendelijk steekt hij zijn hand uit die ik bibberend aan neem. 'Tyler Vitale, ik woon niet heel ver hier vandaan.' 'Je mag me Avy noemen.' Een vriendelijke glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'En jij mag me Ty noemen als je dat makkelijker vind.'

Het is een vriendelijke jongen, fijn dat er ook nog goede mensen bestaan op deze wereld.

Er valt een lange stilte. 'Ohja sorry ik kom voor je dagboek, ik zag dat je hem vergat en toen heb ik rond gevraagd naar Avyanne Auclair en hier ben ik.' Met een glimlach hand hij mij het boek aan.

'Lieve hond.' Hond? Snel kijk ik achter mij waar Cody bovenaan de trap staat. 'Cody, ik had gezegd dat je moest blijven.' Soms is hij wel echt iets te beschermend.

'Mag ik hem aaien?' 'Uh ja dat mag wel. Cody naast!' Direct voert hij het commando uit.

'Goed getraind zie ik.' 'Wat moet ik anders in mijn vrije tijd doen hé?'

Tyler gaat op zijn knieën zitten om hem te aaien. Cody blijft natuurlijk netjes zitten, al kan ik wel zien dat hij mega enthousiast word. Het is zo lang geleden dat hij aandacht heeft gehad van een vreemde.

'Wat is hier gaande?!' Oh nee, hier had ik echt geen behoefte aan... Mijn vader.

'Dag meneer, ik kwam het dagboek van uw dochter terug brengen.' 'Hmm is mijn dochter niet.' Serieus? Wat probeert hij?

Een verward gezicht verschijnt bij Tyler, wat ik volledig begrijp. 'Het is beter dat je gaat, ik zie je denk ik nog wel eens rond lopen in de buurt.' 'Ja leuk kennis te...' Mijn vader laat hem niet eens uit praten en smijt de deur dicht.

'Wie is dat?!' Begint hij meteen. Ik heb geen zin in meer riem slagen dus ik moet gewoon beleefd en eerlijk zijn.

'H-het is de nieuwe buurjongen.' Direct na mijn antwoord pak ik Cody bij zijn halsband en loop snikkend naar boven. Daar ging mijn kans op vrienden, nu denkt hij vast dat ik raar ben. Hij vind Cody wel leuk, dat is een goed teken toch?

Inmiddels ben ik te moe geworden om nog te schrijven. Ik zet een alarm om 7:30 en doe het licht uit. Slaap lekker gemene wereld, ik hoop dat ik morgen niet wakker word.