MafiaStyle

Hoofdstuk 6

Avyanne Auclair
Zonder kloppen komt er zo maar iemand binnen gelopen, eerst dacht ik dat het Lauren was maar die liep net weg om een glaasje water voor mij te halen.

'Zo hey, ik moest eigenlijk Lauren hebben maar dit is veel beter.' Een lichte blozing ontstaat bij de lieve woorden van deze onbekende man.

'Sorry dame, ik heb mij nog niet voor gesteld vergeef mij. Ik ben Alvaro Arriens.' Netjes maakt hij een lichte buiging. 'Avya...' 'Ik heb al veel over u gehoord.' U? Het bevalt mij wel hoe netjes deze man is.

'Ik ben het hulpje ik bedoel uh een goede vriend van Lauren.' 'Rustig maar ik weet alles al je bent zijn hulpje.' Ongemakkelijk streelt hij zijn hand rustig door zijn haren terwijl hij stapje voor stapje dichterbij komt. Zo dichtbij dat het inmiddels best ongemakkelijk word als ik eerlijk mag zijn.

'Lauren is even een glaasje...' Zijn hand plaatst hij over mijn mond. Uhh, oké? 'Shh, ik zoek hem niet meer ik heb wat veel beters gevonden.'

Zijn hand word vervangen door zijn lippen, zijn ruwe lippen drukt hij heel stevig op de mijne. Zo veel viezer dan Lauren. 'Wat doe je?!' Zeg ik terwijl hij zijn lippen nog dicht bij mijn gezicht houd.

Wat dacht hij er van? Dat ik zijn complimentjes leuk vond betekent niet dat ik hem gelijk wil zoenen!

'Shh schatje, niemand hoeft het te weten.' Voordat ik terug kan reageren voel ik zijn lippen weer op de mijne. Mijn lichaam verstijfd volledig, mijn ogen hou ik wagenwijd open. Wat gebeurt hier?

Langzaam streelt hij zijn hand onder mijn shirt, volgens mij meer Lauren's shirt. Waar is mijn jurk?

Alvaro's warme handen kriebelen over mijn lichaam en het voelt alles behalve fijn.

Terwijl hij mijn broek los maakt geeft hij vieze natte zoenen in mijn nek, kippenvel bekruipt mij, ik wil dat dit stopt maar mijn lichaam doet niks behalve stil liggen.

De ring! Licht blauw! Denk aan licht blauw.

Licht blauw... Licht blauw... Licht blauw...

Waarom doet dit stomme ding niks?!

'Licht blauw!' Hoe hard ik ook schreeuw hij doet niks en Alvaro blijft maar door gaan. Ik wist wel dat deze ring nutteloos was! Mijn enigste hoop is Lauren nu, hij moet binnen komen.

-

'Zo, dat was de beste dag van mijn leven.' Zegt hij net iets te enthousiast terwijl hij zijn broek weer omhoog hijst. Voor hem de beste dag van zijn leven voor mij de slechtste.

'Ohja en uh, mondje dicht hé. Je wil toch niet dat dit nog eens gebeurt?' Met een smerige grijns op zijn gezicht loopt hij de kamer uit, hij heeft het duidelijk naar zijn zin gehad.

Daar lig ik dan, onderuit gezakt in bed... Door de grote shock lukt het mij niet om te bewegen.

Een verdwaalde traan dwarrelt langs mijn wang naar beneden. Wat is hier zojuist gebeurt? Ik word weet ik veel waar wakker en verkracht door een hulpje van Lauren? Goed hulpje zeg...

'Hey sorry dat het wat langer duurde, ik was druk in gesprek en... Wat is er?' Zijn gezicht staat erg bezorgd, maar no way dat ik dit ga uitleggen. "Je wil toch niet dat dit nog eens gebeurt?" Dat zijn de enigste woorden die in mijn hoofd blijven rond dwarrelen samen met de kreunen van Alvaro.

'Avyanne!' 'Hmpf.' Is het enigste geluid wat ik momenteel uit mijn mond kan krijgen.

Lauren zet het halfvolle glas water heftig naast mij neer om het nachtkastje en gaat dan naast mij zitten. 'Kijk mij eens aan meisje.' Met mijn ode betraande ogen kijk ik hem aan, zijn blik maakt mij enorm nerveus.

'Wat is er gebeurt in de tijd dat ik weg was?' De brok die in mijn keel hangt slik ik met veel moeite weg.

"Stel je niet aan rotkind! Je bent super verwend hier en alsnog gedraag je je zo!" "Aansteller," "Aandachtshoer!" "Zouden ze een koppel zijn hihi."

De gedachtes worden mij te veel, mijn volledige aandacht probeer ik op de aarde te richten. Ik moet die Alvaro duidelijk maken wie hier de baas is!

Met een zwaaiende beweging gooi ik beide benen uit bed. 'Avyanne...' 'Nee niks Avyanne! Ik ga! Ik moet iets heel duidelijks vertellen en niemand houd mij tegen.' Met veel aandacht kijkt hij naar mijn benen. Oh, dat bedoelde hij dus...

Met rode wangetjes gooit hij mij mijn broek aan. 'Dankje.' Lach ik ongemakkelijk. Die lach was zo vreselijk nep, niet dat Lauren iets door heeft.

'Alvaro!' Mijn stem galmt luid door de bar die blijkbaar naast de kamer zat waar ik in lag.

Alle ogen zijn op mij gericht. Uhhhm de ongemakkelijkheid neemt toe. Ook zit hier geen enkele meid wat mij een angstig gevoel geeft na de verkrachting.

'Dag prinses.' Prinses?! Hoe durft hij?! Ik open mijn mond om hem volledig verrot te schelden maar er komt geen geluid uit. 'Ik...' Alles wat ik wil zeggen verdwijnt in het niets.

'Ik ging net naar je op zoek en mijn vriend hier...' Hij geeft de man die naast hem staat een flinke schouderklop. 'Die wou ook wel even van jou heerlijke lichaam genieten.' Wat? Mijn mond valt open. Dus 1 keer verkrachten op een dag is niet genoeg?

'Hij bied je €55,- voor een uur. €5,- meer dan normaal.'

Wat denkt hij? Dat ik nu zo maar "ja is prima kom maar" zeg?

'Nee dankje.' 'Hmm, ik had al gedacht dat je dit zou zeggen.' Met een hele simpele en makkelijke beweging tilt hij mij op bij mijn middel. Het is best knap want ik ben redelijk zwaar voor een meisje.

Als een kleuter begin ik te gillen maar niemand lijkt wat te doen. Ik gil de longen uit mijn lijf! Help dan!

'Wat is hier aan de hand?!' Lauren thank God!

Met een klap laat Alvaro mij op de grond vallen, meteen staat hij rechtop en houd hij zijn hand tegen zijn hoofd als een soldaat net zoals de rest. Is Lauren zo belangrijk voor iedereen hier?